Jak podaje chiński portal chinatoday.com.cn, powołujący się na Johna Leightona Stuarta - rektora pierwszej chrześcijańskiej uczelni w Chinach, współpracującej ze słynnym amerykańskim uniwersytetem Harvarda, a później amerykańskiego ambasadora w Pekinie - przed objęciem władzy przez komunistów, czyli do 1949 roku w Państwie Środka co roku z głodu umierało od trzech do siedmiu milionów ludzi. Dostarczenie żywności 550 mln ludzi stało się wyzwaniem dla nowej władzy.
Kartki na żywność pojawiły się w 1953 roku, po wprowadzeniu państwowego monopolu zbożowego, który przetrwał 31 lat. Kupony żywnościowe stały się wówczas nieodzowną częścią codziennego życia. Pod koniec lat 70. brakowało mięsa, jajek, mleka. Mimo że w latach 80. w Chinach udało się zwiększyć produkcję zbóż, era kartkowa osiągnęła w tym czasie swój szczyt. Oprócz kuponów na zboża i olej były kartki na wieprzowinę, na wołowinę, kurczaki, ryby, jajka, cukier, tofu i wszelkie warzywa. Kartki zbożowe opiewały na ryż, mąkę pszenną, ziarno, proso i kartofle.
Ludzie byli "przypisani" przez władze do konkretnych sklepów. Jeśli przeprowadzali się, musieli dokonać transferu "stosunków żywnościowych" - wyrejestrować się ze starego i zarejestrować w nowym sklepie. Kiedy wyjeżdżali służbowo lub odwiedzali inną część kraju, wolno było im wymienić pewną część kuponów na "kupony uniwersalne" za okazaniem wydanego przez pracodawcę zaświadczenia o delegacji. Były też kupony, których nie można było wymieniać na żadne inne i nie wolno było ich odsprzedawać. W 1993 roku według portalu chinatoday.com.cn całkowicie zlikwidowano kartki na żywność i zniesiono regulowane ceny zbóż.
PAP, arb