Jesienią 1944 roku, kiedy front zatrzymał się na Wiśle, w oswobodzonym Lublinie już grano oficjalnie w piłkę, a reprezentacja miasta z Rudnickim w składzie zwyciężyła 2:1 włoskich żołnierzy, 1:0 francuskich i 3:1 radzieckich lotników.
Na trwałe w historii reaktywowanej Lublinianki zapisał się też rozegrany jesienią 1946 roku mecz towarzyski z ówczesnym mistrzem Polski Polonią Warszawa. Stołeczny zespół przegrał w Lublinie 3:4, a dwukrotnie reprezentacyjnego bramkarza Henryka Borucza pokonał właśnie kapitan miejscowej drużyny Rudnicki.
Już w 1947 roku, jako podstawowy zawodnik drugoligowej Lublinianki ukończył kurs instruktorski. Samodzielną pracę szkoleniową rozpoczął od Budowlanych Lublin, po kilku latach doprowadzając młodzież tego klubu do trzeciej ligi. Często sam wchodził na boisko, by wesprzeć podopiecznych i dopiero w wieku 40 lat zakończył zawodniczą karierę, mając ponad pół setki spotkań w reprezentacji Lublina i Lubelszczyzny.
Od 1960 roku, po przejściu do Motoru Lublin zajmował się przede wszystkim szkoleniem młodzieży, choć często w trybie awaryjnym musiał też prowadzić pierwszy zespół.
W Motorze Rudnicki pracował przez 22 lata; wśród wielu jego wychowanków są późniejsi pierwszoligowcy: Władysław Żmuda, Dariusz Opolski, Tomasz Jasina czy Roman Żuchnik. Jeszcze przez kilka lat po przejściu w 1982 roku na emeryturę zajmował się szkoleniem młodzieży w Motorze.pap, ps