Dla duńskiej misji archeologicznej, kierowanej przez dr Nadię Haupt, prace w północnym Iranie będą kontynuacją wcześniejszych badań prowadzonych na rosyjskich brzegach Morza Kaspijskiego. Zdaniem duńskich badaczy, wiele wczesnych znalezisk kultury Wikingów z terenów Skandynawii wskazuje na ścisłe kontakty, jakie utrzymywali wojowniczy żeglarze z kulturami Wschodu.
Ali Mahforouzi, szef centrum badawczego Departamentu Dziedzictwa Kulturalnego prowincji Mazandaran potwierdził, że zaplanowano prace ekspedycji duńskich archeologów na co najmniej dwa tygodnie. Strona irańska wiąże duże nadzieje z wynikami badań. Mogą one pozytywnie wpłynąć na zainteresowanie regionem na świecie, ożywić ruch turystyczny i współpracę naukową.
Germanie, do których należą również Wikingowie, są ludami pochodzenia indoeuropejskiego. Wyodrębniły się one na przełomie II i I tysiąclecia p.n.e. Ich kolebką na terenie Europy stały się tereny wysp duńskich, Półwyspu Jutlandzkiego, północnych wybrzeży dzisiejszych Niemiec oraz południowej Skandynawii. Stąd różne grupy Germanów rozpoczęły ekspansję w I tysiącleciu p.n.e.
Obecny stan badań pozwala na stwierdzenie, że Wikingowie, którzy pierwotnie zamieszkiwali Półwysep Jutlandzki i południową Szwecję, od początków VIII w. n.e. zaczęli kolonizować coraz to odleglejsze rejony, poczynając od wybrzeży Morza Północnego.
Po zasiedleniu południowych wybrzeży, brzegów dzisiejszych Niemiec i Francji skierowali się ku Wyspom Brytyjskim, Orkadom, Wyspom Owczym i Islandii. Osiedlili się również na Grenlandii. Naukowcy podejrzewają, że byli obecni na Spitsbergenie. Coraz więcej dowodów wskazuje także na dotarcie Wikingów do wybrzeży Ameryki Północnej ok. X w.
Równocześnie Wikingowie - znani w Europie jako Normanowie - w XI w. dotarli nawet na Sycylię i do południowej Italii. Znani we wschodnich rejonach Europy jako Waregowie, przedsiębrali rabunkowe wyprawy w głąb kontynentu, żeglując w górę dużych rzek. Od IX w. wyprawy te nabrały również charakteru handlowego i osadniczego.
ss, pap