W Belgii narasta zniecierpliwienie nieudolnością klasy politycznej. Wielopartyjne rozmowy nad sformowaniem nowego rządu trwają od wyborów parlamentarnych 13 czerwca zeszłego roku i na razie nic nie zapowiada ich szybkiego końca. Flamandzkie partie z północy kraju obstają przy postulatach większej autonomii dla regionów, na które nie zgadzają się partie francuskojęzyczne reprezentujące Walonię i Brukselę. W 2010 roku Irakijczycy potrzebowali 249 dni by ustalić podział władzy między Kurdami, szyitami i sunnitami. Po kolejnych 40 dniach powstał rząd. 29 marca Belgia dorównała Irakowi, a 39 marca pobije światowy rekord, wchodząc w 250. dzień kryzysu.
Według sondażu opublikowanego w "La Libre Belgique" czołowa, nacjonalistyczna flamandzka partia N-VA ma 33 proc. poparcia we Flandrii, podczas gdy w zeszłorocznych wyborach zdobyła 27,8 proc. Właśnie to ugrupowanie odrzuca kolejne propozycje kompromisowego wyjścia z kryzysu, uznając, że proponowane rozwiązania nie wystarczają Flamandom, oczekującym w dłuższej perspektywie rozpadu Belgii na Flandrię i część francuskojęzyczną. Dzięki takim postulatom lider N-Va Bart De Wever pozostaje najpopularniejszym politykiem wśród Flamandów, zdobywając 57 proc. pozytywnych opinii. Jeśli do wyników N-VA doliczyć deklarowane w sondażach głosy na ksenofobiczną partię Vlaams Belang oraz populistyczną Listę Dedeckera, to okazuje się, że na partie opowiadające się za niepodległością Flandrii albo przynajmniej daleko idącą autonomią jest połowa Flamandów.
Obecnie nad znalezieniem porozumienia na scenie politycznej pracuje lider flamandzkich chadeków Wouter Beke. Za sprawy bieżące wciąż odpowiada gabinet premiera Yvesa Leterme'a, który podał się do dymisji przed ubiegłorocznymi wyborami. O tym, że państwo działa i bez stałego rządu można się obyć, upewniają Belgów podejmowane mimo kryzysu politycznego decyzje takie jak przyjęcie budżetu na 2011 rok czy wysłanie myśliwców F-16 do udziału w koalicji przeciwko reżimowi Muammara Kadafiego w Libii.
PAP, arb