Słowa te z pewnością nie będą na wyrost, ale w dniu 23.01.2016 zamknięto rozdział wielkiej polskiej polityki jakim był SLD. Właściwie koniec nastąpił tydzień wcześniej podczas wyborów bezpośrednich, gdzie do drugiej tury weszło dwóch kandydatów z tak zwanej starej gwardii: Czarzasty i Wenderlich. Przepadli z kretesem przedstawiciele młodej inteligencji tacy jak Nestorowicz, Huzarski i Kępiński. Na szczęście odpadł też przedstawiciel młodej nie-inteligencji Gawkowski. Trudno było więc oczekiwać emocji 23-go.
Wybór był prosty: głosując na Czarzastego śmierć partii będzie następowała w konwulsjach, będą powoli acz skutecznie odpadać „członki” i wszystko będzie przesiąknięte smrodem wzajemnych waśni, niedomówień i wybujałych ambicji, będzie się wskrzeszać zombii typu Zjednoczona Lewica. Głosując na Wenderlicha śmierć partii następowałaby godnie, bez smrodu, w powadze. Śpiewałoby się patriotyczne pieśni z międzynarodówką a zwłoki złożono by z godnością w trumnie. Tanatopraktor poprawiłby jeszcze urodę w akompaniamencie pieśni : „Dobry Jerzy a nasz Panie”.
Wybrano konwulsje. Nowy przewodniczący stwierdził, że sztandaru nie będzie wyprowadzać i należy się z nim zgodzić bo już go dawno nie ma i nie wiadomo czy ktoś go ukradł czy gdzieś zaginął.
Przed wyborem szefa za współpracę podziękował były przewodniczący Leszek Miller. Bez wątpienia człowiek lewicy z dorobkiem, ale z jedną wielką wadą: kończy bez wychowanków, bez godnego siebie następcy. Do tego stopnia, że jako jedyny z kierownictwa klubu parlamentarnego przez ostatnich kilka lat wypadał w mediach dobrze.
Po wyborze nowego szefa zaproponowano wybór nowych wice-przewodniczących i rozpoczął się kabaret. Ponieważ zaproponowano ich aż 11. Kabaret w którym występowali mistrzowie tej sztuki. Na przykład prof. Iwiński był łaskaw zaznaczyć, że nawet ludowa partia komunistyczna Chin nie ma aż tylu wice-przewodniczących, pomimo że posiada 85 milionów członków. Potem lista mówców wyczerpała się szybko a po sali rozpoczęły krążyć karteczki z chronologicznie spisanymi nazwiskami kandydatów, na których wypada głosować. Podczas liczenia głosów jeden delegat wyszedł na mównicę i zaśpiewał: „Witaj panienko, otwórz okienko na wschodnią stronę” i ciągnął dalej kilka zwrotek sugerując tym samym nowy hymn dla SLD. Międzynarodówki wstydzono się śpiewać, ponieważ doszłoby z pewnością do sytuacji, że przy pierwszym wersie „wyklęty powstań ludu ziemi” wstaje tylko kierownictwo a przy drugim „powstańcie których dręczy głód” wstaje reszta. Wybór wiceprzewodniczących można krótko opisać w następujący sposób i tu odniosę do mojego ulubionego autora i jego „Folwarku zwierzęcego”.
Odpędzono świnie od koryta, stary odyniec abdykował, wybrano więc nowego oberknura, i trzeba było aż pięciu stolarzy aby poszerzyć koryto dla 11 zastępców. Przystąpili więc do koryta ci sami, którzy wcześniej przy nim stali ale zapomnieli o parytecie i na otarcie łez macior, tuczniki dopuściły jedną, w dodatku blondynkę. Stanęli więc obok siebie ci sami co zawsze, ci którzy już wcześniej kilka razy każdego: zdradzili, sprzedali, okradli i „posunęli” (oczywiście przy korycie). Wcisnął się między nich jeszcze jeden, ale nie wiadomo czy to świnia, bo jest mimetą (naśladowcą). Lepszy od Zeliga z filmu Woodego Alena, zwany nie bez kozery Wickiem. Stoją więc przy korycie wszyscy oni i tylko jeden zwany Zbyszkiem mówi: ja będę jadł nożem i widelcem! I czekają. A tu koryto puste! Oberknur też czeka i rozkłada łapy, nie zdając sobie sprawy, że jeśli sam nie napełni koryta, to bez litości skoczą mu do gardła i sam skończy jako pożywienie. Patrzą więc w prawo do sąsiedniego boksu z którym mają połączone koryto przez kraty, a tam leży sobie wypasiony odyniec w towarzystwie klaczy i wzdycha: a teraz Mój Ruch!
Wybrano konwulsje. Nowy przewodniczący stwierdził, że sztandaru nie będzie wyprowadzać i należy się z nim zgodzić bo już go dawno nie ma i nie wiadomo czy ktoś go ukradł czy gdzieś zaginął.
Przed wyborem szefa za współpracę podziękował były przewodniczący Leszek Miller. Bez wątpienia człowiek lewicy z dorobkiem, ale z jedną wielką wadą: kończy bez wychowanków, bez godnego siebie następcy. Do tego stopnia, że jako jedyny z kierownictwa klubu parlamentarnego przez ostatnich kilka lat wypadał w mediach dobrze.
Po wyborze nowego szefa zaproponowano wybór nowych wice-przewodniczących i rozpoczął się kabaret. Ponieważ zaproponowano ich aż 11. Kabaret w którym występowali mistrzowie tej sztuki. Na przykład prof. Iwiński był łaskaw zaznaczyć, że nawet ludowa partia komunistyczna Chin nie ma aż tylu wice-przewodniczących, pomimo że posiada 85 milionów członków. Potem lista mówców wyczerpała się szybko a po sali rozpoczęły krążyć karteczki z chronologicznie spisanymi nazwiskami kandydatów, na których wypada głosować. Podczas liczenia głosów jeden delegat wyszedł na mównicę i zaśpiewał: „Witaj panienko, otwórz okienko na wschodnią stronę” i ciągnął dalej kilka zwrotek sugerując tym samym nowy hymn dla SLD. Międzynarodówki wstydzono się śpiewać, ponieważ doszłoby z pewnością do sytuacji, że przy pierwszym wersie „wyklęty powstań ludu ziemi” wstaje tylko kierownictwo a przy drugim „powstańcie których dręczy głód” wstaje reszta. Wybór wiceprzewodniczących można krótko opisać w następujący sposób i tu odniosę do mojego ulubionego autora i jego „Folwarku zwierzęcego”.
Odpędzono świnie od koryta, stary odyniec abdykował, wybrano więc nowego oberknura, i trzeba było aż pięciu stolarzy aby poszerzyć koryto dla 11 zastępców. Przystąpili więc do koryta ci sami, którzy wcześniej przy nim stali ale zapomnieli o parytecie i na otarcie łez macior, tuczniki dopuściły jedną, w dodatku blondynkę. Stanęli więc obok siebie ci sami co zawsze, ci którzy już wcześniej kilka razy każdego: zdradzili, sprzedali, okradli i „posunęli” (oczywiście przy korycie). Wcisnął się między nich jeszcze jeden, ale nie wiadomo czy to świnia, bo jest mimetą (naśladowcą). Lepszy od Zeliga z filmu Woodego Alena, zwany nie bez kozery Wickiem. Stoją więc przy korycie wszyscy oni i tylko jeden zwany Zbyszkiem mówi: ja będę jadł nożem i widelcem! I czekają. A tu koryto puste! Oberknur też czeka i rozkłada łapy, nie zdając sobie sprawy, że jeśli sam nie napełni koryta, to bez litości skoczą mu do gardła i sam skończy jako pożywienie. Patrzą więc w prawo do sąsiedniego boksu z którym mają połączone koryto przez kraty, a tam leży sobie wypasiony odyniec w towarzystwie klaczy i wzdycha: a teraz Mój Ruch!