Chińszczyzna

Mimo, że nie planowałam odchudzania, jestem na przymusowej diecie. Pierwszego dnia po przylocie od razu wybrałam się na zawody wioślarskie. Lekkomyślnie nie zaopatrzyłam się w jedzenie i musiałam się zadowolić dziwnym hot dogiem ze stadionu (mieli jeszcze jakieś ciastka i chyba chipsy), a wieczorem stołowałam się u Czechów.
Drugiego dnia już nie mogłam się doczekać na śniadanie, bowiem zawsze byłam zwolenniczką chińskiej kuchni. Niestety okazało się niejadalne. Zupa ryżowa była bezsmakowym ryżem na wodzie, a zupa jajeczna wymieszanymi żółtkami ugotowanymi na miękko i niemal surowymi białkami – nie polecam. Dałam szanse też innym potrawom, ale w końcu musiałam uciszyć głód kawałkiem chleba i herbaty.
Jak tylko znalazłam jakąś przyzwoitą restaurację, zamówiłam lunch: kaczkę po pekińsku. Nieco za tłusta, ale bardzo smaczna. Mimo, że pałeczkami posługuje się dość dobrze, nie było to łatwe zadanie. Pokrojone kawałki kaczki powinnam (przynajmniej tak wydedukowałam z obserwacji tubylców), umoczyć w sosie (to nie sprawiało mi kłopotów), a potem zapakować w kawałek „naleśnika” i sprawnie włożyć do buzi. W dodatku wszyscy się na mnie gapili jak na małpkę w zoo, bo byłam jedyną białą osobę w tej, na warunki chińskie wcale nie taniej, restauracji.
Dzisiaj było jeszcze gorzej, śniadanie hotelowe sobie podarowałam, udając się w poszukiwaniu czegoś jadalnego. Żeby nie ryzykować wybrałam kurczaka. Zapowiadało się tak pięknie: dostałam smakowicie wyglądającego kurczaka pokrojonego w małe kawałki i do tego ryż. Kurczak był jednak z kośćmi, więc znowu musiałam sobie jakoś radzić tymi pałeczkami. A tak na marginesie, zamiast menu (było tylko w języku chińskim) pani pokazała mi w zeszycie nazwy potraw przetłumaczone na angielski. :)