Nowy realizm

Nowy realizm

Dodano:   /  Zmieniono: 
Amerykańska indolencja może konkurować już tylko z europejskim safandulstwem. Ćwierć wieku po rozmontowaniu sowieckiego chomąta rosyjskie lotnictwo bombarduje proamerykańskie oddziały partyzanckie w Syrii, a hordy islamskich uchodźców przedzierają się do niemal bezbronnej Europy. Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych mówi coś o wyjaśnieniu rozbieżności, a Unia Europejska siada z Putinem do stołu w Paryżu.
Kolejny kryzys zachodniego świata i zamiast twardej riposty tłoczy nam się do głowy całe mnóstwo terminów mających racjonalizować obłęd, w jaki wpędziła nas polityka przyzwolenia. Globalna solidarność, kulturowy imperatyw i polityczny realizm. Realizm i akceptacja mniejszego zła nade wszystko. Ameryka poturbowana doświadczeniami Iraku, Afganistanu, Europa przerażona niekontrolowaną falą uchodźców mówią dawno zapomnianym językiem – geopolitycznej racjonalności i nadrzędności celów.

W gestach, ruchach – w całym tym dyplomatycznym sztafażu otaczającym kryzys Wschód – Zachód powraca zimnowojenna poetyka. Na pozór oderwane od siebie konflikty – uchodźcy, Syria, Ukraina, Gruzja, prowokacje w Mołdawii, Estonii – szybko układają nam się w jeden spójny obraz klasycznej wojny proxy. Konfliktów zastępczych, mających poszerzać i zabetonowywać podział świata na nowe strefy wpływów, bez bezpośredniej konfrontacji atomowych mocarstw.

Ostatni raz, kiedy słyszeliśmy o Realpolitik, to Moskwa wkraczała właśnie do Afganistanu, a po Europie buszowały Czerwone Brygady. Tak jak rządy Cartera i demokratycznej lewicy w Europie stworzyły próżnię polityczną, w którą miękko wtoczyły się armie Breżniewa, tak indolencja polityczna Obamy i jego duchowych partnerów we Francji, w Niemczech doprowadziły nas do tej samej zimnowojennej rzeczywistości.

Niech będzie, że to nowy realizm. Ale czy wszyscy realiści pojmują jego naturę? Bo nie chodzi tu o trzeźwą ocenę zdarzeń, ale o przesuwanie granic realizmu. Ci wszyscy, którzy pocieszają się, że rosyjska gospodarka długo tak nie wytrzyma, a intensyfikacja konfliktu jest nierealna, zapominają, że koalicja Putina, Asada i Iranu to nowe możliwości kontroli dostaw ropy i uchodźców. Nowe granice realizmu i szantażu zachodnich liberałów.

Dziś pewnie trudno nam sobie wyobrazić świat, jaki może się wyłonić z kolejnych kompromisów i pozornych porozumień. Ale polecam książkę Hannah Arendt „Korzenie totalitaryzmu”. Rzecz dotyczy epoki sprzed II wojny światowej, ale to właśnie lekceważenie drobnych konfliktów, narastających obaw o suwerenność prowadzi do radykalizacji poglądów, zamykania się państw i nieuchronnie do wojen, których nie sposób zatrzymać. Ani skali konfliktu, ani ich brutalności. Późniejsze doświadczenia zimnej wojny, a zwłaszcza epoki Reagana, uczą nas, że pokój przynoszą tylko twarde reakcje. Realiści, którzy agresorom nie zostawiają złudzeń co do wartości, jakich będą bronić niezależnie od ceny.

Ostatnie wpisy

  • Jak zmarnować sobie wakacje to tylko z…18 lip 2016, 6:23Wizz Air. Wymarzone i zaplanowane podróże. Wszystko na ostatni guzik – prawie wszystko. Wizz Air, nie wiem czy to kwestia samolotów, czy nonszalancji – tej ostatniej na pewno obsłudze nie brakuje. Nie po raz pierwszy zawraca swoje samoloty w pół...
  • Lewicowa obłuda9 kwi 2016Żądanie od Pierwszej Damy, żeby zajęła stanowisko w sprawie aborcji jest intelektualną niegodziwością. Pierwsza oczywista konstatacja - nie istnieje urząd publiczny Pierwszej Damy.
  • Polityczna opona5 mar 2016Nie wiemy co się stało z prezydencką oponą, ale wiemy co się stało z polską polityką. W mgnieniu oka, rzecz politycznie obojętna wyznacza oś sporu. I to jakiego sporu – zażartych, osobistych ataków w tym publicznych żali, że jednak wypadek...
  • Przepraszamy za nasze prostactwo14 lis 2015Nie dziwi nas reakcja rządu Francji mobilizującego wojska, wprowadzającego stan wyjątkowy, zamykającego granice. Zrozumiała jest też zapowiedź polskiego rządu, że po paryskim ataku unieważni ustalenia dotyczące przyjęcia 12 tysięcy uchodźców z...
  • Walka dopiero się zaczyna25 paź 2015To żaden przewrót, czy zawracanie dziejów polskiej polityki. Zaledwie korekta. Wyborcy odebrali władzę partii, która z konserwatywno-rynkowej formacji przedzierzgnęła się w etatystyczno-lewicową.