Podejrzenie koronawirusa? Poddaj się kwarantannie domowej

Podejrzenie koronawirusa? Poddaj się kwarantannie domowej

Kaszel
Kaszel Źródło:Fotolia / RFBSIP
Pojęcie kwarantanny domowej definiuje „Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi” z 5 grudnia 2008 roku. Co przewidziano w zapisie i kogo ona dotyczy?

Ustawa definiuje pojęcie kwarantanny jako „odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych”. Oznacza to, że w czasie kwarantanny należy pozostać w możliwie jak największym odosobnieniu. Jeśli w domu przebywają inni mieszkańcy, nie należy zbliżać się do nich na odległość mniejszą nić metr. Potrzebne będą zapasy żywności, leków i środków higienicznych. Zaleca się, by osoba podlegająca kwarantannie korzystała z osobnej łazienki.

Ile czasu trwa kwarantanna domowa?

Czas trwania kwarantanny definiują przepisy oraz zalecenia Głównego Inspektoratu Sanitarnego. W przypadku koronawirusa z Chin kwarantanna domowa powinna trwać 14 dni. Taki czas pozwala ustalić, czy podejrzenie wirusa COVID-19 było słuszne. Jeśli objawy minęły, osoba może wrócić do codziennych obowiązków. Kwarantanna domowa ma charakter profilaktyczny. Powinna się jej poddać osoba, która podejrzewa u siebie zakażenie wirusem. Decyzję o poddaniu kwarantannie może wydać także państwowy inspektor sanitarny, jeśli podejrzana o zakażenie lub chorobę zakaźną osoba przebywa na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Zasiłek w przypadku kwarantanny domowej

Jeśli decyzja o kwarantannie zapadnie z ramienia PIP, osoba z podejrzeniem wirusa ma możliwość ubiegania się o wypłatę wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego w ZUS. Również rodzic dziecka poddanego kwarantannie może wystąpić o wypłatę zasiłku opiekuńczego. Co ważne, o kwarantannie może zadecydować także lekarz. W tym przypadku również można ubiegać się o wynagrodzenie lub zasiłek chorobowy.

Szczepienia a kwarantanna

Według art. 36.1. ustawy z 5 grudnia 2008 roku, „u osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji”, a ma podejrzenie szczególnie niebezpiecznej choroby, można zastosować przymus bezpośredni. Polega on na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym podaniu leków. Decyzję o przymusie bezpośrednim może wydać lekarz. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym daną osobę. Informację taką odnotowuje się w dokumentacji medycznej.

Czytaj też:
Koronawirus. Choroby zakaźne a przymus bezpośredni – co mogą polskie władze?

Źródło: prawo.sejm.gov.pl