Wystawę poświęconą Jerzemu Ludwińskiemu pt. "Wypełniając puste pola" przygotowało Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu. Historyk, krytyk, teoretyk i kurator sztuki był jednym z ważniejszych animatorów polskiej sztuki drugiej połowy XX wieku.
- Na wystawie, przygotowanej pod kuratelą Piotra Lisowskiego, prezentowane będą prace Włodzimierza Borowskiego, Jana Chwałczyka, Wojciecha Gilewicza, Rafała Jary, Katarzyny Krakowiak, Mateusza Kuli oraz Stefana Muellera. Projekt ekspozycji, oparty w zasadniczej części na dokumentach dotyczących działalności Ludwińskiego, przyjmuje formę nietypowej podróży przez archiwalia - poinformowała w poniedziałek Katarzyna Toczko z Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki czasu" w Toruniu.
Taki sposób przedstawienia postaci Ludwińskiego - zdaniem autorów wystawy - określa sama biografia krytyka, który w swojej praktyce zawodowej działał w różnych ośrodkach i środowiskach twórczych, dążąc do "decentralizacji sztuki".
- Punktem wyjścia dla tej podróży są dwa fakty, wytyczające główną oś poszukiwań wystawy. Pierwszy z nich to ogłoszony w 1966 roku program Muzeum Sztuki Aktualnej, stanowiący jedną z najistotniejszych koncepcji wypracowanych przez Ludwińskiego - wyjaśniła Toczko.
Krytyk postulował powołanie instytucji, która przede wszystkim "reagowałaby na fakty artystyczne, prowokowała zdarzenia będące polem gry między artystą, widzem i krytykiem". Program Muzeum Sztuki Aktualnej Ludwiński próbował realizować w założonej w 1967 roku wrocławskiej Galerii Pod Moną Lizą, gdzie wystawy były pretekstem do ukazania samego procesu artystycznego.
Drugi z przywoływanych w toruńskim CSW faktów wiąże się z 8. Sympozjum Artystów i Teoretyków Sztuki w Osiekach (1970), gdzie Ludwiński wygłosił referat "Epoka postartystyczna". W tekście tym przedstawił autorski zarys rewolucji artystycznej lat 60 XX w. oraz proces ewolucji sztuki.
- W ramach prezentowanej w CSW ekspozycji do tak cenionej przez Ludwińskiego synergii sztuki nowoczesnej z nauką i techniką nawiązuje Jan Chwałczyk, badając relacje światła i przestrzeni. Katarzynę Krakowiak z kolei interesuje zależność przestrzeni i dźwięku. Inny rodzaj fascynacji zdradza Stefan Mueller w swoich wizjonerskich, ale i utopijnych projektach urbanistycznych z lat 70. - powiedziała Toczko.
Włodzimierz Borowski porusza z kolei wątek eliminacji przedmiotu i podmiotu. "Pogranicze sztuki i rzeczywistości przekraczają zarówno Wojciech Gilewicz, zacierający granice między rzeczywistością a jej przedstawieniem w sztuce, jak i Mateusz Kula, odkrywający potencjał sztuki w codziennych aktywnościach" - tłumaczyła rzeczniczka CSW.
Jerzy Ludwiński (1930-2000) był historykiem i krytykiem sztuki, jednym z głównych teoretyków sztuki konceptualnej w Polsce. Prowadził wrocławską Galerię Pod Moną Lizą (1967-71), jedną z najważniejszych polskich galerii niezależnych lat 60. Był organizatorem i inicjatorem wielu sympozjów i plenerów, wykładał historię sztuki na ASP w Poznaniu (1982-99).
Wernisaż wystawy zaplanowano na 25 marca.
em
- Na wystawie, przygotowanej pod kuratelą Piotra Lisowskiego, prezentowane będą prace Włodzimierza Borowskiego, Jana Chwałczyka, Wojciecha Gilewicza, Rafała Jary, Katarzyny Krakowiak, Mateusza Kuli oraz Stefana Muellera. Projekt ekspozycji, oparty w zasadniczej części na dokumentach dotyczących działalności Ludwińskiego, przyjmuje formę nietypowej podróży przez archiwalia - poinformowała w poniedziałek Katarzyna Toczko z Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki czasu" w Toruniu.
Taki sposób przedstawienia postaci Ludwińskiego - zdaniem autorów wystawy - określa sama biografia krytyka, który w swojej praktyce zawodowej działał w różnych ośrodkach i środowiskach twórczych, dążąc do "decentralizacji sztuki".
- Punktem wyjścia dla tej podróży są dwa fakty, wytyczające główną oś poszukiwań wystawy. Pierwszy z nich to ogłoszony w 1966 roku program Muzeum Sztuki Aktualnej, stanowiący jedną z najistotniejszych koncepcji wypracowanych przez Ludwińskiego - wyjaśniła Toczko.
Krytyk postulował powołanie instytucji, która przede wszystkim "reagowałaby na fakty artystyczne, prowokowała zdarzenia będące polem gry między artystą, widzem i krytykiem". Program Muzeum Sztuki Aktualnej Ludwiński próbował realizować w założonej w 1967 roku wrocławskiej Galerii Pod Moną Lizą, gdzie wystawy były pretekstem do ukazania samego procesu artystycznego.
Drugi z przywoływanych w toruńskim CSW faktów wiąże się z 8. Sympozjum Artystów i Teoretyków Sztuki w Osiekach (1970), gdzie Ludwiński wygłosił referat "Epoka postartystyczna". W tekście tym przedstawił autorski zarys rewolucji artystycznej lat 60 XX w. oraz proces ewolucji sztuki.
- W ramach prezentowanej w CSW ekspozycji do tak cenionej przez Ludwińskiego synergii sztuki nowoczesnej z nauką i techniką nawiązuje Jan Chwałczyk, badając relacje światła i przestrzeni. Katarzynę Krakowiak z kolei interesuje zależność przestrzeni i dźwięku. Inny rodzaj fascynacji zdradza Stefan Mueller w swoich wizjonerskich, ale i utopijnych projektach urbanistycznych z lat 70. - powiedziała Toczko.
Włodzimierz Borowski porusza z kolei wątek eliminacji przedmiotu i podmiotu. "Pogranicze sztuki i rzeczywistości przekraczają zarówno Wojciech Gilewicz, zacierający granice między rzeczywistością a jej przedstawieniem w sztuce, jak i Mateusz Kula, odkrywający potencjał sztuki w codziennych aktywnościach" - tłumaczyła rzeczniczka CSW.
Jerzy Ludwiński (1930-2000) był historykiem i krytykiem sztuki, jednym z głównych teoretyków sztuki konceptualnej w Polsce. Prowadził wrocławską Galerię Pod Moną Lizą (1967-71), jedną z najważniejszych polskich galerii niezależnych lat 60. Był organizatorem i inicjatorem wielu sympozjów i plenerów, wykładał historię sztuki na ASP w Poznaniu (1982-99).
Wernisaż wystawy zaplanowano na 25 marca.
em