Zespół naukowców pod kierownictwem Kirsten Bos z kanadyjskiego McMaster University i Vereny Schuenemann z Niemiec odkryli właściwe źródło dżumy. Po przeanalizowaniu kości i zębów z miejsca pochówku ofiar dżumy w Londynie, oznajmiono, że średniowieczne pałeczki dżumy (yersinia pestis) są jedynym przodkiem wszelkich mikrobów odpowiedzialnych za współczesne epidemie dżumy.
Badania nad dżumą rozpoczęli naukowcy z uniwersytetu w Liverpoolu, Christopher Duncan i Susan Scott, którzy postanowili zbadać dokładnie tzw. „czarną śmierć", która zdziesiątkowała Europę w XIV wieku. Od lat przyjmowano niepotwierdzoną naukowo teorię, że był to typ dżumy dymieniczej. Jednak brytyjscy naukowcy odnaleźli rozbieżności w sposobie rozprzestrzeniania się „czarnej śmierci” a bardziej współczesnymi epidemiami dżumy. Postawili więc hipotezę, że w XIV wieku dżumę wywołały bakterie przenoszone bezpośrednio przez ludzi, a nie przez pchły szczurów jak dotąd sądzono. Opublikowali swoje badania w 2001 roku w książce pt. „Biology of Plagues: Evidence from Historical Populations”.
Podejrzliwość naukowców wzbudziła szybkość z jaką rozprzestrzeniała się „czarna śmierć" w Europie – współczesne epidemie są o wiele wolniejsze, co wskazuje na inny sposób transmisji lub inne patogeny. To skłoniło Brytyjczyków do stwierdzenia, że w XIV wieku Europa została zaatakowana przez wirusa gorączki krwotocznej, a nie przez dżumę.
Kirsten Bos i Verena Schuenemann, zafascynowane wynikami z Liverpoolu, rozpoczęły badania w Londynie nad DNA pobranym z grobów ofiar „czarnej śmierci". Okazało się, że w ich kościach odkryto jednak pałeczki dżumy - yersinia pestis. Naukowcy sugerują również, że każdy istniejący współcześnie szczep pałeczek dżumy należy wiązać z tym z XIV wieku, a nie z tzw. „plagami Justyniana”, które nawiedzały Europę od VI do VIII wieku.
Wnioski wyciągnięte przez Bos i Schuenemann oznaczają, że „czarna śmierć" w XIV wieku była nowym typem zarazy i stąd też jej prędkość rozprzestrzeniania się. Późniejsze wystąpienia dżumy były znacznie wolniejsze, ponieważ ludzkość wykształciła swego rodzaju system odpornościowy. Badania prowadzone przez Bos i Schuenemann pozwoliły również na ostatecznie stwierdzenie, że to yersinia pestis jest odpowiedzialne za epidemię dżumy. To otwiera drogę do o wiele pewniejszych i skuteczniejszych doświadczeń nad epidemią, która nadal pojawia się w różnych częściach globu.
Podejrzliwość naukowców wzbudziła szybkość z jaką rozprzestrzeniała się „czarna śmierć" w Europie – współczesne epidemie są o wiele wolniejsze, co wskazuje na inny sposób transmisji lub inne patogeny. To skłoniło Brytyjczyków do stwierdzenia, że w XIV wieku Europa została zaatakowana przez wirusa gorączki krwotocznej, a nie przez dżumę.
Kirsten Bos i Verena Schuenemann, zafascynowane wynikami z Liverpoolu, rozpoczęły badania w Londynie nad DNA pobranym z grobów ofiar „czarnej śmierci". Okazało się, że w ich kościach odkryto jednak pałeczki dżumy - yersinia pestis. Naukowcy sugerują również, że każdy istniejący współcześnie szczep pałeczek dżumy należy wiązać z tym z XIV wieku, a nie z tzw. „plagami Justyniana”, które nawiedzały Europę od VI do VIII wieku.
Wnioski wyciągnięte przez Bos i Schuenemann oznaczają, że „czarna śmierć" w XIV wieku była nowym typem zarazy i stąd też jej prędkość rozprzestrzeniania się. Późniejsze wystąpienia dżumy były znacznie wolniejsze, ponieważ ludzkość wykształciła swego rodzaju system odpornościowy. Badania prowadzone przez Bos i Schuenemann pozwoliły również na ostatecznie stwierdzenie, że to yersinia pestis jest odpowiedzialne za epidemię dżumy. To otwiera drogę do o wiele pewniejszych i skuteczniejszych doświadczeń nad epidemią, która nadal pojawia się w różnych częściach globu.
mk