Moje śniadania

Skończyły się wakacje i w domach zapanował coroczny nowy początek życia z zegarkiem w ręku. W każdym kraju każda rodzina ma inne zwyczaje wobec tych, którzy rano wychodzą. Przyglądając się im, zastanawiałam się zawsze, od czego to zależy. Zastanawiam się na przykład, jak naprawdę wygląda „typowe" polskie śniadanie. Moje wyobrażenie tego posiłku jest niezwykle bogate, bo sama je sobie rozbudowałam. Zawsze myślałam o Polsce jako o kraju płynącym miodem i mlekiem i już w Madrycie przekonywałam wszystkich, że w naszym kraju śniadanie jest przebogate, słodkie i zniewalająco rozpustne. Mówiłam, że Polacy na śniadanie jedzą chałkę z miodem, piją gorące kakao, a wcześniej na talerzach króluje cieniutko pokrojona szynka z  warstwą pysznego tłuszczyku, zawsze jest żółty ser, którego rodzaje dla  Polaków wciąż nie są na tyle istotne, żeby sobie nimi zaprzątać pamięć, jest masło ucierane ze świeżym chrzanem, są pokrojone w plastry pomidory, świeże, pokrojone i polane śmietaną rzodkiewki.

I oczywiście twarożek, o którego formę wciąż spieraliśmy się w Madrycie. Czy ma być bardziej słodki, czy bardziej słony? Jak doprawiony? Tylko pieprzem czy  może odrobiną dymki? A może całym mnóstwem szczypiorku? Ostatecznie wygrywała wersja słodko-słona, która swoim świeżym smakiem łagodziła wszelkie spory. W moim wyobrażeniu polskiego śniadania nie mogło zabraknąć trzyminutowego jajka na miękko albo ulubionej przeze mnie do  dziś jajecznicy z kurkami, pomidorami i koperkiem. Niektórzy prosili jeszcze o kaszę mannę z sokiem wiśniowym, a ja zastanawiałam się, gdzie oni to wszystko mieszczą.

Później moje wyobrażenie polskiego śniadania zmieszało się z tradycją domu mojego pierwszego męża, Niemca. W jego rodzinnym domu panował cudowny zwyczaj przyrządzania na śniadanie krótkich konfitur z owoców, które opadły z drzewa poprzedniego dnia. Szybko smażone w ten sposób morele i śliwki oddawały nieprawdopodobną ilość smaku i zapachu, a kładzione na świeżo posmarowane masłem pieczywo zmieniały nasze śniadania w wykwintne uczty. Pieczywo było zawsze różnorodne i świeże, pamiętam, że najbardziej lubiłam bułeczki „z  przedziałkiem". Jajka różnie – czasem na miękko, czasem w szklance, czasem nawet na twardo. Różnorodność składników i  forma ich podania przypominały nieco śniadania ogródkowe, podczas których niekoniecznie wszystko się je, ale za to na wszystko patrzy się z prawdziwą przyjemnością.

Zwariowane śniadania jadałam w Katalonii. Gdy robi się chłodniej, Katalończycy rozpalają kominki, układają w nich ruszt i układają na nim pokrojony w pajdy świeży, duży, pszenny chleb. Grillują go prawie na twardo, po czym ścierają na nim odrobinę czosnku i  całego, mocno dojrzałego pomidora. Do tego trochę oliwy z oliwek i  wysoka kawa z mlekiem. Koniec śniadania. Tuż obok w Madrycie na  śniadania zamiast grzanki jadało się kawałek słonej, ziemniaczanej tortilli, którą popija się bardzo, bardzo słodką kawą z mnóstwem mleka. Niewiele i dziwnie, prawda? Cóż, taki był smak śniadań moich madryckich studiów... Nadal go uwielbiam.

Wyjątkowo eleganckim, ale nieco trudnym początkiem dnia były dla mnie śniadania w krajach skandynawskich. Moje szwedzko- -duńskie poranne posiłki to gravad lax, czyli marynowany łosoś w towarzystwie lampki musującego sava, białe grzanki, ciemne pieczywo i  wszystkie możliwe gatunki śledzi. Do tego mleko. Chyba jednak nie  chciałabym jadać tak codziennie. Codziennie za to mogłabym jeść śniadania, które przygotowuje dla mnie mój mąż, gdy jestem w Kanadzie. Jego podstawą jest najcudowniejszy na świecie bajgiel z wędzonym łososiem z Alaski i serkiem Filadelfia, do którego rano w Kanadzie dodaje się kapary. Obok czeka pokrojony ananas, tak świeży, jakby ktoś zerwał go przed kilkoma minutami. Do tego grzanki z syropem klonowym, kawa, pomidory i mozzarella. Pomieszanie światów nad wyraz lekkie i  przyjemne.

Nie mogę zrozumieć, dlaczego Anglicy ładują w siebie co rano białe kiełbaski, bekon, fasolę i ziemniaki. Jeśli śniadanie ma dodać energii i ochoty do życia, to znacznie lepiej zastosować hiszpański model bardzo wczesnego posiłku. Wracający z nocnych eskapad Hiszpanie raczą się bowiem pożywną, gęstą jak budyń czekoladą w towarzystwie churros i porros, czyli czegoś w rodzaju naszych racuchów, ale  wyciskanych przez maszynkę do makaronikowych ciastek i smażonych na  głębokiej oliwie. Posypuje się to cukrem pudrem, zjada i bez skrępowania dalej cieszy się życiem.