Fidel Castro przewodził rewolucji kubańskiej i w sposób faktyczny sprawował władzę w tym kraju w latach 1959–2008. W 1953 roku Castro stał na czele grupy rewolucjonistów, która zaatakowała koszary wojskowe Mocada w Santiago de Cuba. Został wówczas aresztowany i skazany na 15 lat więzienia, jednak w 1955 roku wypuszczono go w ramach amnestii.
W 1956 roku z grupą rewolucjonistów, w której znaleźli się także jego brat Raul i Che Guevara, wylądował na wschodnim wybrzeżu Kuby. Stamtąd przedostał się w góry Sierra Maestra, gdzie zaczął antyrządową rewolucję. W styczniu 1959 roku wkroczył do stolicy kraju i ogłosił się naczelnym dowódcą sił zbrojnych, a od lutego 1959 także premierem.
Skupiwszy w swoich rękach faktyczną władzę, przeprowadził reformę rolną, a także szeroko zakrojoną nacjonalizację obcego kapitału. Taka polityka doprowadziła do zerwania stosunków dyplomatycznych ze Stanami Zjednoczonymi i zwrot w kierunku ZSRR. Po inwazji w Zatoce Świń Castro proklamował socjalistyczny charakter rewolucji oparty na ideologii marksistowsko-leninowskiej. Kurs polityczny kraju kilkakrotnie był liberalizowany, m.in. w połowie lat 70., jednak po kryzysie roku 1981 Kuba znów zaostrzyła kurs w polityce wewnętrznej.
Od lat 90. widać było stopniowe odchodzenie od zasad wprowadzonych w latach 60. i liberalizację życia. W 2006 roku, w związku z pogarszającym się stanem zdrowia, Castro oddał władzę swojemu bratu Raulowi, a dwa lata później zrezygnował ze stanowiska przewodniczącego Rady Państwa.