Tadeusz Konwicki, Janusz Łęski, Wojciech Krysztofiak, Zdzisław Kudła, Jerzy Blaszyński i Stanisław Manturzewski otrzymali Nagrody Stowarzyszenia Filmowców Polskich, przyznawane za całokształt osiągnięć artystycznych. To piąta edycja tych wyróżnień wręczanych przez Zarząd SFP filmowcom, których praca w wyjątkowy sposób przyczyniła się do rozwoju polskiej kinematografii.
Ideą dorocznych Nagród Stowarzyszenia Filmowców Polskich, przyznawanych od 2007 roku, jest, aby trafiały w ręce nie tylko do filmowców z pierwszej linii - reżyserów, operatorów - ale także tych, których praca jest mniej spektakularna, a jednak niezbędna, np. dźwiękowców, montażystów czy scenografów. I tak wśród zdobywców Nagród w poprzednich latach byli m.in.: reżyser filmów animowanych Witold Giersz, montażystka Irena Choryńska, kierownik produkcji Zygmunt Król, reżyser Sylwester Chęciński, scenograf i kostiumolog Wiesława Chojkowska czy operator dźwięku Halina Paszkowska. Uroczyste wręczenie Nagroód SFP 2011 odbyło się 19 grudnia 2011 w warszawskim Hotelu Sofitel Victoria.
LAUREACI NAGRÓD SFP 2011
Janusz Łęski
Urodził się 12.02.1930 r. w Warszawie. Dzieciństwo spędził w majątku rodziców, w Bielikach. W gimnazjum w Radomsku grywał i reżyserował w teatrze szkolnym. Wtedy narodziło się jego zamiłowanie do reżyserii. Studiował ją w latach 1949-1956 w PWSF w Łodzi, rozstawszy się z podjętymi wcześniej studiami prawniczymi na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Zadebiutował w 1958 r. dwiema z czterech nowel "Miasteczka", "Na przełaj" (1971) i "Sobie król" (1973) według scenariuszy Andrzeja Mularczyka. Problemy z cenzurą skłoniły reżysera do przerzucenia się na twórczość dla dzieci i młodzieży. Nakręcił "Rodzinę Leśniewskich", "Urwisy z Doliny Młynów", "Jankę".
Tadeusz Konwicki
Urodził się 22.06.1926 r. w Nowej Wilejce. Maturę zdał podczas okupacji na tajnych kompletach. W latach 1944-1945 walczył w partyzantce AK na Wileńszczyźnie. Od 1945 r. studiował polonistykę na UJ w Krakowie. Od 1946 współpracował z tyg. Odrodzenie. Od 1947 mieszka w Warszawie.
Pisarz i reżyser, współtwórca Polskiej Szkoły Filmowej i kina autorskiego. Scenarzysta "Zimowego zmierzchu", "Matki Joanny od Aniołów, Faraona", "Jowity", "Austerii", "Kroniki wypadków miłosnych".
Debiut reżyserski Konwickiego - "Ostatni dzień lata" (1958) nakręcony z nieliczną ekipą, wyprzedzał francuską Nową Falę tonacją osobistej wypowiedzi i nowoczesną formą (wyłącznie plener, dwuosobowa obsada aktorska). Kolejne filmy to: "Zaduszki", "Salto", "Jak daleko stąd, jak blisko", "Dolina Issy" (wg powieści Czesława Miłosza), "Lawa" (na kanwie ?Dziadów? Adama Mickiewicza). Filmy Konwickiego zdobywały nagrody na międzynarodowych festiwalach w Edynburgu, Mannheimie, San Remo i Wenecji, a także na FPFF w Gdyni i LLF w Łagowie. Krytycy z SFP wyróżnili Złotą Taśmą "Lawę".
Tadeusz Konwicki otrzymał Orła - Polską Nagrodę Filmową - za Osiągnięcia Życia (2002), medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis (2005) oraz, na 36 FPFF w Gdyni (2011), Platynowe Lwy za Całokształt Twórczości.
Wojciech Krysztofiak
Urodził się 10.02.1917 r. w Dusseldorfie. Dzieciństwo spędził w Poznaniu, gdzie ukończył Liceum Plastyczne. Okres wojny i okupacji przeżył na wschodnich terenach Polski. Tam zdobywał szlify scenografa. Po wyzwoleniu studiował na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Uczestniczył w powstawaniu zarówno łódzkiej, jak i wrocławskiej WFF.
Pracę w kinematografii rozpoczął w 1947 r. od współpracy przy realizacji "Jasnych łanów" Eugeniusza Cękalskiego. Jako samodzielny scenograf debiutował w 1951 r. "Gromadą Jerzego" Jerzego Kawalerowicza i Kazimierza Sumerskiego. W czasie trwającej przeszło 40 lat kariery artystycznej zaprojektował scenografię do ponad 60 filmów kinowych i seriali telewizyjnych.
Zdzisław Kudła
Wieloletni dyrektor i reformator Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej i jeden z czołowych twórców w polskim kinie animowanym. Urodził się w 6.07.1937 r. w Wesołej. Rysować i malować zaczął w 1945 r., żeby zagłuszyć smutek po śmierci ojca, który zmarł na robotach przymusowych. Skończył Liceum Ogólnokształcące i Plastyczne w Jarosławiu. Studiował malarstwo na ASP w Krakowie. Wtedy podśmiewał się ze swojej dziewczyny, która chodziła na zajęcia z grafiki filmowej. Los się na mnie zemścił - żartuje dziś Zdzisław Kudła - bo kiedy po studiach, w 1963 r., szukałem pracy, trafiłem do Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej i zostałem w nim 47 lat. Od końca 1992 r. do połowy 2010 r. Kudła był dyrektorem Studia. W jego reżyserskim dorobku można znaleźć filmy dla dzieci - "Gwiazdę Kopernika", także pełnometrażowe "Porwanie w Tiutiurlistanie", czy kilka odcinków popularnej serii "Bolek i Lolek" - oraz autorskie filmy dla dorosłych. Jego debiutem reżyserskim była "Arena", z 1968 r. Te moje próby nawiązania rozmowy z dojrzałym widzem, zwłaszcza w Arenie, Bruku, Syzyfie i Szumie lasu, dostarczyły mi najwięcej satysfakcji - mówi Kudła. - W filmach tych mogłem opowiedzieć o tym, co mnie najbardziej interesuje: o człowieku i jego problemach.
Jerzy Blaszyński
Urodził się 19.08.1928 r. w Radomiu. Od dzieciństwa interesowała go radiotechnika. Po studiach z zakresu elektroniki i telekomunikacji na Politechnice Wrocławskiej trafił do Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi i objął kierownictwo Cechu (przyszłego Wydziału) Techniki Dźwięku i Montażu. Wśród ponad 60 filmów kinowych i seriali telewizyjnych, do których nagrał dźwięk, były pionierskie stereofoniczne superprodukcje polskiej kinematografii z lat 70. - "Potop" oraz "Noce i dnie". Trzykrotny laureat nagrody za dźwięk na FPFF, jeszcze w Gdańsku, w latach 1952-1970 kierował Wydziałem Techniki Dźwięku i Montażu w łódzkiej WFF, gdzie stworzył i bogato wyposażył Studio Dźwięku, zwane od jego nazwiska Pałacem Pod Blachą.
Stanisław Manturzewski
Mawiano kiedyś o nim: wielki oryginał. Sam siebie nazywający Stanem Mantu i lumpenintelektualistą. Oczytany, wiecznie poszukujący, jest jedną z najbarwniejszych postaci polskiego kina. Stanisław Manturzewski urodził się 29.09.1928 r. w Warszawie. Z wykształcenia archeolog (studia na UW), pracował jako dziennikarz w "Po prostu", gdzie publikował reportaże o gangach młodzieżowych i sektach religijnych, a jako socjolog - w Zakładzie Badań Społecznych PAN. Działał w Klubie Krzywego Koła, prowadził Dom Kultury w Siedlcach, przygotował do druku opowiadania Jana Himilsbacha, zaś razem z Czesławem Czapówem napisał książkę "Niebezpieczne ulice. U źródeł chuligaństwa. Materiały i refleksje". Pisywał recenzje z filmów. W "Kulisach" udzielał porad erotycznych, podpisując je pseudonimem Izolda Dreszcz. Z Biurem Analiz w Kancelarii Prezydenta prowadził badania nad elektoratem Stanisława Tymińskiego. Napisał scenariusze do 17 filmów dokumentalnych i wyreżyserował 6 dokumentów, począwszy od rewelacyjnego reportażu socjologicznego "Jastrzębie" (1974, Srebrny Lajkonik na OFFK w Krakowie).
em
Ideą dorocznych Nagród Stowarzyszenia Filmowców Polskich, przyznawanych od 2007 roku, jest, aby trafiały w ręce nie tylko do filmowców z pierwszej linii - reżyserów, operatorów - ale także tych, których praca jest mniej spektakularna, a jednak niezbędna, np. dźwiękowców, montażystów czy scenografów. I tak wśród zdobywców Nagród w poprzednich latach byli m.in.: reżyser filmów animowanych Witold Giersz, montażystka Irena Choryńska, kierownik produkcji Zygmunt Król, reżyser Sylwester Chęciński, scenograf i kostiumolog Wiesława Chojkowska czy operator dźwięku Halina Paszkowska. Uroczyste wręczenie Nagroód SFP 2011 odbyło się 19 grudnia 2011 w warszawskim Hotelu Sofitel Victoria.
LAUREACI NAGRÓD SFP 2011
Janusz Łęski
Urodził się 12.02.1930 r. w Warszawie. Dzieciństwo spędził w majątku rodziców, w Bielikach. W gimnazjum w Radomsku grywał i reżyserował w teatrze szkolnym. Wtedy narodziło się jego zamiłowanie do reżyserii. Studiował ją w latach 1949-1956 w PWSF w Łodzi, rozstawszy się z podjętymi wcześniej studiami prawniczymi na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Zadebiutował w 1958 r. dwiema z czterech nowel "Miasteczka", "Na przełaj" (1971) i "Sobie król" (1973) według scenariuszy Andrzeja Mularczyka. Problemy z cenzurą skłoniły reżysera do przerzucenia się na twórczość dla dzieci i młodzieży. Nakręcił "Rodzinę Leśniewskich", "Urwisy z Doliny Młynów", "Jankę".
Tadeusz Konwicki
Urodził się 22.06.1926 r. w Nowej Wilejce. Maturę zdał podczas okupacji na tajnych kompletach. W latach 1944-1945 walczył w partyzantce AK na Wileńszczyźnie. Od 1945 r. studiował polonistykę na UJ w Krakowie. Od 1946 współpracował z tyg. Odrodzenie. Od 1947 mieszka w Warszawie.
Pisarz i reżyser, współtwórca Polskiej Szkoły Filmowej i kina autorskiego. Scenarzysta "Zimowego zmierzchu", "Matki Joanny od Aniołów, Faraona", "Jowity", "Austerii", "Kroniki wypadków miłosnych".
Debiut reżyserski Konwickiego - "Ostatni dzień lata" (1958) nakręcony z nieliczną ekipą, wyprzedzał francuską Nową Falę tonacją osobistej wypowiedzi i nowoczesną formą (wyłącznie plener, dwuosobowa obsada aktorska). Kolejne filmy to: "Zaduszki", "Salto", "Jak daleko stąd, jak blisko", "Dolina Issy" (wg powieści Czesława Miłosza), "Lawa" (na kanwie ?Dziadów? Adama Mickiewicza). Filmy Konwickiego zdobywały nagrody na międzynarodowych festiwalach w Edynburgu, Mannheimie, San Remo i Wenecji, a także na FPFF w Gdyni i LLF w Łagowie. Krytycy z SFP wyróżnili Złotą Taśmą "Lawę".
Tadeusz Konwicki otrzymał Orła - Polską Nagrodę Filmową - za Osiągnięcia Życia (2002), medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis (2005) oraz, na 36 FPFF w Gdyni (2011), Platynowe Lwy za Całokształt Twórczości.
Wojciech Krysztofiak
Urodził się 10.02.1917 r. w Dusseldorfie. Dzieciństwo spędził w Poznaniu, gdzie ukończył Liceum Plastyczne. Okres wojny i okupacji przeżył na wschodnich terenach Polski. Tam zdobywał szlify scenografa. Po wyzwoleniu studiował na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Uczestniczył w powstawaniu zarówno łódzkiej, jak i wrocławskiej WFF.
Pracę w kinematografii rozpoczął w 1947 r. od współpracy przy realizacji "Jasnych łanów" Eugeniusza Cękalskiego. Jako samodzielny scenograf debiutował w 1951 r. "Gromadą Jerzego" Jerzego Kawalerowicza i Kazimierza Sumerskiego. W czasie trwającej przeszło 40 lat kariery artystycznej zaprojektował scenografię do ponad 60 filmów kinowych i seriali telewizyjnych.
Zdzisław Kudła
Wieloletni dyrektor i reformator Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej i jeden z czołowych twórców w polskim kinie animowanym. Urodził się w 6.07.1937 r. w Wesołej. Rysować i malować zaczął w 1945 r., żeby zagłuszyć smutek po śmierci ojca, który zmarł na robotach przymusowych. Skończył Liceum Ogólnokształcące i Plastyczne w Jarosławiu. Studiował malarstwo na ASP w Krakowie. Wtedy podśmiewał się ze swojej dziewczyny, która chodziła na zajęcia z grafiki filmowej. Los się na mnie zemścił - żartuje dziś Zdzisław Kudła - bo kiedy po studiach, w 1963 r., szukałem pracy, trafiłem do Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej i zostałem w nim 47 lat. Od końca 1992 r. do połowy 2010 r. Kudła był dyrektorem Studia. W jego reżyserskim dorobku można znaleźć filmy dla dzieci - "Gwiazdę Kopernika", także pełnometrażowe "Porwanie w Tiutiurlistanie", czy kilka odcinków popularnej serii "Bolek i Lolek" - oraz autorskie filmy dla dorosłych. Jego debiutem reżyserskim była "Arena", z 1968 r. Te moje próby nawiązania rozmowy z dojrzałym widzem, zwłaszcza w Arenie, Bruku, Syzyfie i Szumie lasu, dostarczyły mi najwięcej satysfakcji - mówi Kudła. - W filmach tych mogłem opowiedzieć o tym, co mnie najbardziej interesuje: o człowieku i jego problemach.
Jerzy Blaszyński
Urodził się 19.08.1928 r. w Radomiu. Od dzieciństwa interesowała go radiotechnika. Po studiach z zakresu elektroniki i telekomunikacji na Politechnice Wrocławskiej trafił do Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi i objął kierownictwo Cechu (przyszłego Wydziału) Techniki Dźwięku i Montażu. Wśród ponad 60 filmów kinowych i seriali telewizyjnych, do których nagrał dźwięk, były pionierskie stereofoniczne superprodukcje polskiej kinematografii z lat 70. - "Potop" oraz "Noce i dnie". Trzykrotny laureat nagrody za dźwięk na FPFF, jeszcze w Gdańsku, w latach 1952-1970 kierował Wydziałem Techniki Dźwięku i Montażu w łódzkiej WFF, gdzie stworzył i bogato wyposażył Studio Dźwięku, zwane od jego nazwiska Pałacem Pod Blachą.
Stanisław Manturzewski
Mawiano kiedyś o nim: wielki oryginał. Sam siebie nazywający Stanem Mantu i lumpenintelektualistą. Oczytany, wiecznie poszukujący, jest jedną z najbarwniejszych postaci polskiego kina. Stanisław Manturzewski urodził się 29.09.1928 r. w Warszawie. Z wykształcenia archeolog (studia na UW), pracował jako dziennikarz w "Po prostu", gdzie publikował reportaże o gangach młodzieżowych i sektach religijnych, a jako socjolog - w Zakładzie Badań Społecznych PAN. Działał w Klubie Krzywego Koła, prowadził Dom Kultury w Siedlcach, przygotował do druku opowiadania Jana Himilsbacha, zaś razem z Czesławem Czapówem napisał książkę "Niebezpieczne ulice. U źródeł chuligaństwa. Materiały i refleksje". Pisywał recenzje z filmów. W "Kulisach" udzielał porad erotycznych, podpisując je pseudonimem Izolda Dreszcz. Z Biurem Analiz w Kancelarii Prezydenta prowadził badania nad elektoratem Stanisława Tymińskiego. Napisał scenariusze do 17 filmów dokumentalnych i wyreżyserował 6 dokumentów, począwszy od rewelacyjnego reportażu socjologicznego "Jastrzębie" (1974, Srebrny Lajkonik na OFFK w Krakowie).
em