Przed Sądem Okręgowym w Warszawie strony wygłosiły mowy końcowe w rozpoczętym w styczniu 2007 r. procesie 42-letniej byłej asystentki Cimoszewicza. Afera z jej udziałem doprowadziła do wycofania się tego polityka z wyborów prezydenckich w 2005 r. Jarucka, której formalnie grozi do 5 lat więzienia, nie przyznawała się do zarzutów.
O Jaruckie zrobiło się głośno, gdy w sierpniu 2005 r. oświadczyła przed sejmową komisją śledczą ds. PKN Orlen, że Cimoszewicz miał ją w kwietniu 2002 r. upoważnić do zamiany swego oświadczenia majątkowego za 2001 r. i usunięcia z jego pierwotnego oświadczenia informacji o posiadanych przezeń akcjach PKN Orlen. On sam mówił wtedy, że jego oświadczenie nie było nigdy zmieniane. Przyznawał zaś, że pomylił się, wypełniając je zgodnie ze stanem z kwietnia 2002 r., kiedy składał oświadczenie, a powinien był je wypełnić zgodnie ze stanem na koniec 2001 r., kiedy jeszcze posiadał akcje PKN Orlen.
Komisja śledcza zawiadomiła prokuraturę o przestępstwie, która uznała, że Cimoszewicz fakt posiadania akcji zataił nieumyślnie i umorzyła śledztwo. Na wniosek Cimoszewicza prokuratura zajęła się zaś rzekomym upoważnieniem i uznała, że zostało ono sfałszowane przez nieustaloną osobę; nie było tam podpisu ministra, tylko tzw. faksymile. Według prokuratury motywem działania byłej asystentki była chęć zemsty. Kobieta wielokrotnie zwracała się bowiem do szefa MSZ, a także później, gdy był marszałkiem Sejmu, o "załatwienie" dla niej i jej męża placówki dyplomatycznej we Włoszech - bez skutku. Oprócz posłużenia się podrobionym dokumentem, prokuratura oskarżyła Jarucką także o składanie fałszywych zeznań przed komisją śledczą co do wystawienia upoważnienia. Trzeci zarzut dotyczy ukrywania dokumentów z MSZ, w tym związanych z oświadczeniem Cimoszewicza, znalezionych u niej w styczniu 2005 r. przez ABW podczas rewizji.
W procesie Jarucka nie przyznała się do zarzutów. - Nigdy nie fałszowałam żadnego upoważnienia pana ministra, wykorzystując faksymile jego podpisu - oświadczyła. Według niej "upoważnienie nie może być spreparowane". - Nie miałam żadnego powodu do zemsty na panu Cimoszewiczu - twierdziła. Dodawała, że nigdy nie prosiła go o jakąkolwiek protekcję, a współpracę z nim "bardzo dobrze wspomina". Mówiła, że z komisją śledczą skontaktował ją prawnik Wojciech Brochwicz, były oficer UOP i były wiceszef MSWiA.
Biegli z dziedziny pisma porównawczego, którzy oceniali podpis Cimoszewicza pod upoważnieniem, potwierdzili, że jest to kserokopia faksymile. Kategorycznie stwierdzili jej zgodność z odciskiem faksymile, jakim dysponował Polski Komitet Pomocy Społecznej. Cimoszewicz od początku twierdził, że jego podpis to właśnie odbitka z tego faksymile. Jedna z pracownic MSZ zeznała, że w 2002 r. na polecenie Jaruckiej odebrała z PKPS to faksymile i oddała bez pokwitowania Jaruckiej, która powiedziała, że pieczęć "zabierze do domu". Agnieszka Sz. zeznała, że później Jarucka pytała ją przy świadkach: "Nie wiesz co zrobiliśmy z tą faksymile?". - Wydaje mi się, że Jarucka chciała w ten sposób wykazać, że zaginięcie faksymile było moją winą - zeznała kobieta.
PAP, arb