Prezentowane prace pochodzą ze zbiorów rodziny artystki, część z nich pokazywana była wcześniej w Muzeum Narodowym w Krakowie oraz Muzeum Sztuki w Łodzi.
Rysunkom i rzeźbom towarzyszy wybór trzynastu tekstów o sztuce Aliny Szapocznikow oraz katalog pod redakcją Józefa Grabskiego, zawierający kompletny inwentarz rysunków artystki.
Wystawa będzie czynna do 31 lipca.
Szapocznikow (1926-1973) jedna z najbardziej oryginalnych współczesnych rzeźbiarek, ceniona w kraju i na świecie, urodziła się w Kaliszu; pochodziła z rodziny żydowskich lekarzy. Wojnę spędziła w gettach w Pabianicach i Łodzi oraz w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu, Bergen-Belsen i Teresinie. Po wyzwoleniu studiowała w Pradze i Paryżu.
Po przyjeździe do Polski (1951 rok) brała czynny udział w tutejszym życiu artystycznym - m.in. pracowała przy rekonstrukcji rzeźb na Starym Mieście w Warszawie i brała udział w wielu konkursach na pomniki, m.in. Chopina, Słowackiego, Bohaterów Warszawy. W 1963 roku artystka przeniosła się na stałe do Francji, gdzie zmarła w w 1973 roku.
Początkowo tworzyła uproszczone, ekspresyjne rzeźby figuralne. Ok. 1960 przeszła ku kompozycjom abstrakcyjnym posługując się m.in. odlewami żywego ciała. Motywem dominującym była apoteoza kobiecości jako przejawu życia i przedmiotu destrukcji (vanitas).
W swoich pracach wykorzystywała też osobiste doświadczenie walki z nieuleczalną chorobą nowotworową. Niektóre jej prace m.in. cykl rzeźb pt. "Nowotwory", były inspirowane rzeczywistym wyglądem guzów i komórek rakowych. Stworzyła własny język form dla odzwierciedlenia przemian zachodzących w ludzkim ciele. W tym celu wzbogaciła warsztat rzeźbiarski o nowe materiały, z którymi odważnie i skutecznie eksperymentowała, tworząc - w dużej mierze dzięki nim - przejmujące prace o rzadko spotykanej sile ekspresji.
em, pap