Galeria:
Janusz Korwin-Mikke kończy 77 lat - memy
Janusz Korwin-Mikke – życiorys
Janusz Korwin-Mikke urodził się 27 października w Warszawie. Uczył się w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana. W 1959 roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego, a od drugiego roku studiów zaczął uczęszczać także na zajęcia na filozofii. W 1964 roku został zatrzymany i tymczasowo aresztowany za kolportaż ulotek wzywających do wiecu przeciwko represjom wobec sygnatariuszy Listu 34. Po tym, jak opuścił więzienie, okazało się, że Służba Bezpieczeństwa zabrała jego dokumenty z uczelni, przez co nie skończył studiów matematycznych, choć do absolutorium zostały mu zaledwie dwa egzaminy. Otrzymał jednakże drugi indeks i przez kolejne lata zaliczał przedmioty na kierunkach: prawo, socjologia, psychologia i filozofia. W marcu 1968 z powodu udziału w protestach studenckich został powtórnie aresztowany i relegowany z uczelni. Ostatecznie dokończył tylko studia filozoficzne, zdobywając w 1969 roku tytuł magistra. Był pracownikiem naukowym w Instytucie Transportu Samochodowego i na Uniwersytecie Warszawskim. Jako stypendysta wyjechał w 1977 r. na pół roku do Paryża.
W sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku stoczniowców szczecińskich. Internowany przez kilka miesięcy podczas stanu wojennego, po uwolnieniu w 1982 r. kontynuował działalność polityczną, publicystyczną i wydawniczą. W 1987 r. został prezesem Ruchu Polityki Realnej (następnie Unia Polityki Realnej). W 1990 r. założył dziennik „Najwyższy Czas”.
Janusz Korwin-Mikke – działalność polityczna i poglądy
W 1989 r. startował w wyborach do Senatu, a w 1990 r. nie zdołał zebrać wymaganej liczby podpisów wyborców jako kandydat na prezydenta. Założyciel ugrupowania Konserwatywno-Liberalna Partia „Unia Polityki Realnej”, której został prezesem. W 1992 r. był inicjatorem uchwały lustracyjnej, w wyniku której powstała sławetna „lista Macierewicza” i w konsekwencji upadł rząd Jana Olszewskiego. Był posłem na Sejm I kadencji i inicjatorem uchwały lustracyjnej, której realizacją była tzw. „Lista Macierewicza”. W wyborach uzupełniających do Senatu w kwietniu 2004 r. w okręgu wrocławskim przy niskiej frekwencji (ok. 7%) uzyskał 18% głosów (II miejsce). W 2005 r. założył Platformę Janusza Korwin-Mikke, do której to partii jednak nie wstąpił. W 2005 r. Janusz Korwin-Mikke kandydował do Sejmu RP z listy Platformy Janusza Korwin-Mikke w okręgu warszawskim (Warszawa miasto). Uzyskał 19246 głosów, czyli 2,54 proc.; tym niemniej komitet wyborczy Platformy nie uczestniczył w podziale mandatów z powodu nieprzekroczenia progu wyborczego 5 proc. głosów w skali kraju.
Janusz Korwin-Mikke trzykrotnie kandydował na prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W roku 1995 i 2000 z ramienia UPR, w roku 2005 jako kandydat Platformy JKM z poparciem UPR.Po przegranych wyborach parlamentarnych i prezydenckich Janusz Korwin-Mikke ogłosił definitywne rozstanie z polityką. Jednak niechęć do obecnej rzeczywistości politycznej, spowodowała zmianę jego decyzji i na prośbę Zarządu Warszawskiego UPR zdecydował się na start w wyborach samorządowych jako kandydat na Prezydenta miasta stołecznego Warszawa. Wybory przegrał, uzyskując 4. miejsce za Kazimierzem Marcinkiewiczem, Hanną Gronkiewicz-Waltz i Markiem Borowskim oraz wynik 2.26% (9628 głosów).
Janusz Korwin-Mikke bez powodzenia kandydował w wyborach 21 października 2007 roku jako kandydat na posła z pierwszego miejsca na liście Ligi Polskich Rodzin w okręgu gdańskim w ramach porozumienia LPR, UPR i Prawicy RP pod nazwą Liga Prawicy Rzeczypospolitej. W trybie wyborczym wygrał sprawę z Zygmuntem Wrzodakiem, który zarzucił mu niesłusznie popieranie aborcji.
W 2009 odszedł z UPR – nie zgadzał się z główną linią ugrupowania. Stanął na czele partii Wolność i Praworządność, powstałej z przekształcenia Platformy JKM. 18 stycznia 2010 zapowiedział start w wyborach prezydenckich, była to jego czwarta próba.
12 maja 2011 przyjęto nową nazwę partii – Kongres Nowej Prawicy. W 2013 Janusz Korwin-Mikke był kandydatem KNP w wyborach uzupełniających do Senatu w okręgu rybnickim. Uzyskał 7,92 proc. głosów i zajął 6. miejsce spośród 8 kandydatów.
W 2014 roku Korwin-Mikke został posłem do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji zdobywając 67 928 głosów w okręgu śląskim. Kierowany przez niego KNP zajął w wyborach 4. miejsce z wynikiem 7,15 proc. głosów i otrzymał cztery mandaty.
Na początku 2015 roku Korwin-Mikke ogłosił powstanie nowej partii pod nazwą Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN) i został kandydatem tej partii wyborach prezydenckich w 2015 r.
W przeprowadzonych 10 maja 2015 wyborach zajął 4. miejsce, zdobywając 486 084 głosy, co stanowiło 3,3 proc. głosów. Zapowiedział, że nie poprze żadnego z kandydatów, którzy weszli do drugiej tury. W wyborach parlamentarnych 2015 roku startował z numerem 1 z listy partii KORWiN w Warszawie, nie uzyskując mandatu (ugrupowaniu zabrakło ćwierć punktu procentowego do przekroczenia progu). 8 października 2016 partia zmieniła nazwę na Wolność. Na początku 2018 roku zapowiedział rezygnację z mandatu europosła.
W 2019 roku dostał się do Sejmu, startując z list Konfederacji.
Janusz Korwin-Mikke – rodzina
Polityk w 1966 roku poślubił Ewę Mieczkowską, z którą ma dwóch synów: Ryszarda (ur. 1968) i Krzysztofa (ur. 1971). Poo rozwodzie w 1973 związał się z Małgorzatą Szmit, z którą wziął ślub kościelny w 1993 roku. Ma z nią troje dzieci: Kacpra (ur. 1974), Jacka (ur. 1977) i Zuzannę (ur. 1982). Z dwóch innych nieformalnych związków posiada córki Korynnę (1983) i Nadzieję (2011) oraz syna Karola (2013). W 2016 ponownie wstąpił w związek małżeński z matką dwójki swoich najmłodszych dzieci – Dominiką Sibigą.
Janusz Korwin-Mikke – kontrowersje
Polityk słynie z kontrowersyjnych wypowiedzi dotyczących m.in. kobiet, niepełnosprawnych czy uchodźców. Głośno było o jego słowach, które padły podczas debaty na forum Parlamentu Europejskiego. – To oczywiste, że kobiety muszą zarabiać mniej niż mężczyźni, bo są słabsze, są mniejsze i mniej inteligentne – mówił wówczas polityk. Słowa polskiego europosła wywołały burzę w mediach, a Prezydium Parlamentu Europejskiego nałożyło na niego szereg kar. Nieważność tej decyzji stwierdził Sąd Unii Europejskiej.