Utwór przeznaczony był do wykonywania w wąskim kręgu przyjaciół; był rozrywką wśród PRL-owskiej inteligencji popularną, ale i niebezpieczną.
Przez pół wieku pisarz uważał go za zaginiony. "Po raz pierwszy usłyszałam ten utwór jeszcze w czasach kawalerskich Staszka, chyba około 1949 r. - wspomina Barbara Lem, żona pisarza. - Staszek czytał go przyjaciołom, wcielając się we wszystkie postacie, najlepszy był w roli kobiecej".
Przez lata dramatu poszukiwał sekretarz pisarza Wojciech Zemek: "Co jakiś czas pan Lem pytał, czy już znalazłem. A teczkę, w której był ten utwór, miałem wielokrotnie w rękach" - mówi.
Jak się okazało, pisarz ukrył dramat w maszynopisie niedokończonego kryminału w stylu Chandlera z napisem "Sknocony kryminał", który zaczął pisać w połowie lat 50.
"Korzenie" i "Sknocony kryminał" ukażą się po raz pierwszy w edycji dzieł Lema przygotowanej przez "Gazetę Wyborczą".