Nie zdziwię się, jeżeli z Prawa i Sprawiedliwości będzie musiał odejść poseł Stanisław Pięta. Powodem może być skandaliczny żart Pięty, który wygłosił rozmawiając z jedną z uczestniczek manifestacji przed pałacem prezydenta. Treść żartu koliduje bowiem z narodowymi wartościami.
Dla tych, którzy nie słyszeli o poczuciu humoru posła Pięty, krótkie przypomnienie. Podczas przepychanek z policją poseł był łaskaw stwierdzić, że przydałoby się „jakieś MPi po ojcu, jakaś stara pepesza”. Na co jego rozmówczyni entuzjastycznie stwierdziła: „A właśnie, to bym tu załatwiła parę osób”. Pięta, nostalgicznie: „Byśmy tutaj obronili sprawę”.
Skandal to niebywały. Oto poseł partii prawdziwych Polaków ujawnia tęsknotę za enerdowskim MPi, czyli niemiecką wersją sowieckiego kałasznikowa, co tworzy jakąś mieszankę niemieckości w komunistycznym wydaniu z sowieckim hitem eksportowym do „załatwiania osób”. I co to znaczy, że MPi „po ojcu”? Po czyim ojcu? Podejrzana sprawa…No a już ta ruska pepesza…Prezes powinien solidnie podumać, czy poseł, który podświadomie ujawnia niemiecko – rosyjskie ciągoty zastanawiając się, czym "bronić sprawy", tra ta ta ta, może znaleźć się na listach wyborczych.
Zostawmy na boku żarty z finezyjnego żartu posła Pięty. Zajmijmy się atmosferą, w której takie żarty jak w wydaniu Pięty się rodzą. A jest to atmosfera wojny domowej. Atmosfera, dzięki której Jarosław Kaczyński jest nieustająco w centrum uwagi. Reforma finansów publicznych, systemu emerytalnego, służby zdrowia, prywatyzacja, biurokracja – to wszystko schodzi na dalszy plan. Bo jest zadyma pod pałacem, są rozgrzane emocje, bo prezes wysmażył „Raport o stanie Rzeczypospolitej”. Napisany zresztą w sposób barwny, lekki i jasny. Weźmy dla przykładu drobny fragment: „Sformułowana przez PiS diagnoza sprowadzała się w najkrótszym ujęciu do tego, że zarówno na poziomie potrzeb narodowych, jak i jednostkowych i ściśle z nimi związanych potrzeb rodzin mamy do czynienia z bardzo licznymi mankamentami. Nie pozwalają one w ogóle albo też we właściwym tempie realizować celów zbiorowych, odnoszących się zarówno do Narodu, jak i do jednostek oraz rodzin. W ostatnim wypadku niezdolność (mankament) prowadzi niekiedy do poważnej, a nawet bardzo poważnej opresji”.
I nad takimi to perłami wysypanymi z umysłu prezesa debatują teraz polityczne i komentatorskie jednostki. Debatują – bo muszą. Trudno zachować obojętność, gdy podczas ulicznych burd lider największej partii opozycyjnej de facto delegalizuje państwo. Gdy sieje złe emocje i oskarżenia o zdradę. Gdy podkreśla, że on jest reprezentantem narodu a nie podejrzanych narodowo Ślązaków czy Kaszubów. Swym radykalizmem Kaczyński zmusił wszystkich, aby go oceniali, atakowali, bronili, mówiąc krótko – aby się nim zajmowali. Tak jak ja teraz, kolejna ofiara sprytnej manipulacji prezesa.
Kaczyński tę wojownicza retorykę będzie wzbogacał. Kto wie, może na przykład ogłosi, że Donald Tusk jest wampirem, który codziennie wbija swe wilcze kły w ponętne szyje prawdziwych patriotów, aby wypijać ich narodową krew, mniam, mniam? I w dodatku oskarży Tuska, że pije ją bez zakąszania, co już zupełnie nie jest po polsku.
Taki radykalizm w krajach o dłużej tradycji demokratycznej, w krajach w których jest silna, umiejąca chłodno rozumować klasa średnia, spycha polityka do roli planktonu. W Wielkiej Brytanii lub w Szwecji nikogo by nie obchodziło, czy radykał snuje lewicowe obietnice, bo wstał lewą nogą, czy też wykrzykuje nacjonalistyczne frazesy, bo się podrapał prawą ręką. Lecz nie jesteśmy krajem z długą tradycją demokratyczną i silną klasą średnią. Dlatego musimy przerobić lekcję z Kaczyńskim. Tak, jak przerobiliśmy ze Stanem Tymińskim i Andrzejem Lepperem. Są to lekcje w szkole przetrwania.
Skandal to niebywały. Oto poseł partii prawdziwych Polaków ujawnia tęsknotę za enerdowskim MPi, czyli niemiecką wersją sowieckiego kałasznikowa, co tworzy jakąś mieszankę niemieckości w komunistycznym wydaniu z sowieckim hitem eksportowym do „załatwiania osób”. I co to znaczy, że MPi „po ojcu”? Po czyim ojcu? Podejrzana sprawa…No a już ta ruska pepesza…Prezes powinien solidnie podumać, czy poseł, który podświadomie ujawnia niemiecko – rosyjskie ciągoty zastanawiając się, czym "bronić sprawy", tra ta ta ta, może znaleźć się na listach wyborczych.
Zostawmy na boku żarty z finezyjnego żartu posła Pięty. Zajmijmy się atmosferą, w której takie żarty jak w wydaniu Pięty się rodzą. A jest to atmosfera wojny domowej. Atmosfera, dzięki której Jarosław Kaczyński jest nieustająco w centrum uwagi. Reforma finansów publicznych, systemu emerytalnego, służby zdrowia, prywatyzacja, biurokracja – to wszystko schodzi na dalszy plan. Bo jest zadyma pod pałacem, są rozgrzane emocje, bo prezes wysmażył „Raport o stanie Rzeczypospolitej”. Napisany zresztą w sposób barwny, lekki i jasny. Weźmy dla przykładu drobny fragment: „Sformułowana przez PiS diagnoza sprowadzała się w najkrótszym ujęciu do tego, że zarówno na poziomie potrzeb narodowych, jak i jednostkowych i ściśle z nimi związanych potrzeb rodzin mamy do czynienia z bardzo licznymi mankamentami. Nie pozwalają one w ogóle albo też we właściwym tempie realizować celów zbiorowych, odnoszących się zarówno do Narodu, jak i do jednostek oraz rodzin. W ostatnim wypadku niezdolność (mankament) prowadzi niekiedy do poważnej, a nawet bardzo poważnej opresji”.
I nad takimi to perłami wysypanymi z umysłu prezesa debatują teraz polityczne i komentatorskie jednostki. Debatują – bo muszą. Trudno zachować obojętność, gdy podczas ulicznych burd lider największej partii opozycyjnej de facto delegalizuje państwo. Gdy sieje złe emocje i oskarżenia o zdradę. Gdy podkreśla, że on jest reprezentantem narodu a nie podejrzanych narodowo Ślązaków czy Kaszubów. Swym radykalizmem Kaczyński zmusił wszystkich, aby go oceniali, atakowali, bronili, mówiąc krótko – aby się nim zajmowali. Tak jak ja teraz, kolejna ofiara sprytnej manipulacji prezesa.
Kaczyński tę wojownicza retorykę będzie wzbogacał. Kto wie, może na przykład ogłosi, że Donald Tusk jest wampirem, który codziennie wbija swe wilcze kły w ponętne szyje prawdziwych patriotów, aby wypijać ich narodową krew, mniam, mniam? I w dodatku oskarży Tuska, że pije ją bez zakąszania, co już zupełnie nie jest po polsku.
Taki radykalizm w krajach o dłużej tradycji demokratycznej, w krajach w których jest silna, umiejąca chłodno rozumować klasa średnia, spycha polityka do roli planktonu. W Wielkiej Brytanii lub w Szwecji nikogo by nie obchodziło, czy radykał snuje lewicowe obietnice, bo wstał lewą nogą, czy też wykrzykuje nacjonalistyczne frazesy, bo się podrapał prawą ręką. Lecz nie jesteśmy krajem z długą tradycją demokratyczną i silną klasą średnią. Dlatego musimy przerobić lekcję z Kaczyńskim. Tak, jak przerobiliśmy ze Stanem Tymińskim i Andrzejem Lepperem. Są to lekcje w szkole przetrwania.