Porażka Agnieszki Radwańskiej na olimpijskim korcie ujawniła u wielu cechy, które uchodzą za typowe dla Polaków – zawiść i złośliwość
Nie zniżę się do takiego poziomu, aby przytaczać bluzgi, które pod adresem Radwańskiej są wypisywane na forach internetowych. Trwa złośliwe zacieranie rąk, festiwal wylewania pomyj.
Finalistka wielkoszlemowego Wimbledonu 2012 w singlu, najwyżej notowana Polka w historii rankingu WTA, ulubiona tenisistka publiczności za rok 2011, triumfatora wielu turniejów, jedna z najbardziej znanych Polek na świecie, nagle dla wielu okazuje się osobą godną pogardy, zasługująca na lekceważenie i obelgi.
W tych licznych wpisach, pełnych nienawistnego jadu, widać cichą satysfakcję, że wreszcie nogą się Radwańskiej podwinęła. To dla nas typowe – ktoś odnosi sukces, wiedzie mu się, ma dobrze. A nam się nie wiedzie, sukcesów nie mamy, sławy nie zażywamy. O, proszę, nagle człowiek sukcesu poniósł porażkę! Jak pięknie! Jak fajnie, dobrze mu tak, tańczymy na nim krakowiaka, hop, hop!
Dla innych Radwańska nie była ot, po prostu, sportowcem. Ona była lekiem na narodowe kompleksy. Gdy zwyciężała, to poprawiała narodowe ego – a bo my jacy tacy, wielcy Polacy. Była kochaną Isią. Przegrana kochanej Isi nie była sportową porażką, tylko narodową klęską, ciosem w narodową dumę, poniżeniem narodowej godności. Była zdradą. A zdrajców się nienawidzi.
Poczucie zawodu z powodu porażki Radwańskiej jest zrozumiałe. Ale przecież taki jest sport, że z jakiegoś powodu (obojętnie, jakiego) faworyt przegrywa, a wygrywa ktoś, z kim nie wiązano większych nadziei. Porażka boli, ale nie uprawnia do przekreślania całego dorobku sportowca, do darcia szat, wydawania ryków nienawiści i prześcigania się w złośliwościach.
Odczepcie się, nienawistnicy, od Radwańskiej, zajmijcie się udowadnianiem, ile sami jesteście warci.
Finalistka wielkoszlemowego Wimbledonu 2012 w singlu, najwyżej notowana Polka w historii rankingu WTA, ulubiona tenisistka publiczności za rok 2011, triumfatora wielu turniejów, jedna z najbardziej znanych Polek na świecie, nagle dla wielu okazuje się osobą godną pogardy, zasługująca na lekceważenie i obelgi.
W tych licznych wpisach, pełnych nienawistnego jadu, widać cichą satysfakcję, że wreszcie nogą się Radwańskiej podwinęła. To dla nas typowe – ktoś odnosi sukces, wiedzie mu się, ma dobrze. A nam się nie wiedzie, sukcesów nie mamy, sławy nie zażywamy. O, proszę, nagle człowiek sukcesu poniósł porażkę! Jak pięknie! Jak fajnie, dobrze mu tak, tańczymy na nim krakowiaka, hop, hop!
Dla innych Radwańska nie była ot, po prostu, sportowcem. Ona była lekiem na narodowe kompleksy. Gdy zwyciężała, to poprawiała narodowe ego – a bo my jacy tacy, wielcy Polacy. Była kochaną Isią. Przegrana kochanej Isi nie była sportową porażką, tylko narodową klęską, ciosem w narodową dumę, poniżeniem narodowej godności. Była zdradą. A zdrajców się nienawidzi.
Poczucie zawodu z powodu porażki Radwańskiej jest zrozumiałe. Ale przecież taki jest sport, że z jakiegoś powodu (obojętnie, jakiego) faworyt przegrywa, a wygrywa ktoś, z kim nie wiązano większych nadziei. Porażka boli, ale nie uprawnia do przekreślania całego dorobku sportowca, do darcia szat, wydawania ryków nienawiści i prześcigania się w złośliwościach.
Odczepcie się, nienawistnicy, od Radwańskiej, zajmijcie się udowadnianiem, ile sami jesteście warci.