Wprost: To już dwa lata od śmierci Pawła Adamowicza. Wracasz myślami do tamtego dnia?
Jurek Owsiak: Często. Była godzina dwudziesta z minutami, kulminacyjny moment Finału. Chwili, która co roku najbardziej nas jednoczy. I nagle coś takiego się zdarza na scenie WOŚP w Gdańsku. Nie mogę sobie wytłumaczyć tego ogromnego żalu przestępcy do świata.
Chciałabyś kiedyś zapytać o to Stefana W., wykrzyczeć mu, co o nim sądzisz?
Sam nie wiem, co o tym gościu sądzić. Te dwa lata spowodowały - i może to zabieg celowy - że my tego człowieka w ogóle nie identyfikujemy, nie wiemy o nim nic, czy był gruby, czy chudy, w jakiej celi siedzi, jak się zachowuje. Nie znamy żadnych faktów.
Jest w tobie złość? Żal?
Nie mam w sobie kodu nienawiści, takich niefajnych odruchów, szybko przechodzę od nielubienia do sympatii. Mięknę, gdy ktoś okaże mi miły gest, nie mam żadnej „ściskawy”, by być zapartym. Jakoś z innej strony na to wszystko patrzę.
Jakiej?
Postrzegam to przez pryzmat systemu, który nic w tej sprawie nie robi albo nie informuje nas co robi. Oby wszystkie instytucje, politycy dopilnowali, by wyjaśnić sprawę.
Magdalena Adamowicz, wdowa po prezydencie Gdańska, kiedyś mówiła podobnie, że nie czuje nienawiści, ale jest żal.
Takie podejście bierze się z wychowania, takiego wewnętrznego dekalogu.
Czytaj też:
Zofia Romaszewska dla „Wprost”: Andrzej Duda nie jest ciamajdą
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.