Baron von Googleberg

Miało być z pompą: na przedstawienie biografii wschodzącej gwiazdy niemieckiej polityki, ministra Karla Theodora Marii Nikolausa Johannesa Jacoba Philippa Franza Josepha Sylvestra barona von und zu Guttenberga, wybrano odpowiedni entourage – salę balową w ekskluzywnym hotelu Adlon. Z jej okien roztacza się widok na triumfalną kwadrygę Bramy Brandenburskiej i Urząd Kanclerski, w którym ten błękitnokrwisty polityk miał według wielu zastąpić niebawem Angelę Merkel. Jednak z prezentacji książki o błyskotliwej karierze Guttenberga i jego rządowych aspiracji wyszły nici – impreza w Adlonie wyglądała jak stypa po byłym już ministrze i niedoszłym kanclerzu Niemiec.

„Chciał być znakomity we  wszystkim, także w tym, czego nie mógł dokonać, choć bardzo by chciał", skwitował jeden z autorów książki o Guttenbergu Markus Wehner. Już po  jej wydrukowaniu w RFN wybuchł skandal. Okazało się, że praca doktorska była tak marna, że Guttenberg nie zasługiwał na promocję, a mimo to  został do niej dopuszczony „na zasadach wyjątku”. Dopiero gdy pojawiły się zarzuty, że minister dopuścił się plagiatu, uniwersytet w Bayreuth ponownie wziął doktorat pod lupę. Stwierdził „poważne naruszenia obowiązku oznaczania materiałów źródłowych i cytatów” i pozbawił Guttenberga tytułu. Wczoraj wielka nadzieja niemieckiej prawicy, dziś wielki przegrany zyskał nowy tytuł: „barona plagiatu”. W efekcie tej kompromitacji zdruzgotany cichy rywal i niedoszły następca Merkel rzucił ręcznik na ring. Jednak ogłaszanie jego politycznego pogrzebu byłoby przedwczesne.