Tajemnice Joan w kinach od 14 czerwca 2019
Artykuł sponsorowany

Tajemnice Joan w kinach od 14 czerwca 2019

Tajemnice Joan
Tajemnice Joan Źródło: Materiały prasowe
„Tajemnice Joan” to film w reżyserii Trevora Nunna (twórcy oryginalnej londyńskiej produkcji „Nędzników” i „Wieczoru trzech króli”) ze scenariuszem Lindsay Shapiro („Royal Wifes at War”, „Enid”), na motywach bestsellerowej powieści Jennie Rooney „Red Joan”. Film został wyprodukowany przez zdobywcę nagrody BAFTA i Oscara Davida Parfitta („Mój tydzień z Marylin”, „Zakochany Szekspir”) z Trademark Films. Koproducentami są Ivan Mactaggart („Twój Vincent”, „Mój tydzień z Marylin”) z Cambridge Picture Company i Alice Dawson („Yardie”, „Party”).

Na czele obsady „Tajemnic Joan” znalazły się: wielokrotnie nagradzana Judi Dench („Skyfall”, „Zakochany Szekspir”) i Sophie Cookson („Gypsy”, „Kinsman: Złoty krąg”) – obie w roli tytułowej bohaterki. Obok nich także Stephen Campbell Moore („Dziecko w czasie”, „Żegnaj Christopher Robin”) w roli Maxa, profesora fizyki, mentora młodej Joan; Tom Hughes („Victoria”, „London Town”) jako Leo, młody komunista i pierwsza miłość Joan; Ben Miles („The Crown”, „Złota dama”) jako syn i prawnik Joan, Nick oraz Tereza Srbova („Atramentowe serce”, „Wschodnie obietnice”) w roli studentki Cambridge, przyjaciółki i powierniczki Joan.

Za kamerą stanął zdobywca nagrody BAFTA Zac Nicholson („Śmierć Stalina”). W ekipie znaleźli się też nagrodzona BAFTA montażystka Kristina Hetherington („Moja kuzynka Rachela”, „Weekend ostatniej szansy”), scenograf Cristina Casali („Śmierć Stalina”), nominowany do Oscara, zdobywca BAFTA, kompozytor George Fenton („Dama w vanie”, „Niebezpieczne związki”), kostiumolog Charlotte Walter („Zwyczajna dziewczyna”) oraz zdobywczyni nagrody BAFTA, charakteryzatorka Sallie Jaye („Też go kocham”, „Miłość i śmierć w Wenecji”).

Streszczenie

Tytułowa Joan to starsza pani prowadząca spokojne życie na przedmieściach. Nagle, ku ogromnemu zaskoczeniu wszystkich, zostaje aresztowana przez MI5 i oskarżona o zdradę stanu.

Podczas przesłuchania Joan wraca do wspomnień ze studenckiego życia. W 1938 roku w Cambridge zaangażowała się w działalność pełnej życia i energii grupy, która stworzyła studenckie towarzystwo komunistyczne. Szczególnie pociągał ją młody rosyjski student, Leo Galich, który urodził się w Rosji i uciekł z pogromu do Niemiec, a potem z opanowanych przez nazizm i antysemityzm Niemiec dalej, do Anglii. Joan nie potrafi do końca odróżnić, czy chłopak naprawdę darzy ją uczuciem, czy (jak niepokoi się wewnętrznie), zaleca się do niej tylko po to, żeby wciągnąć ją w działalność partii komunistycznej.

Joan zaprzyjaźnia się też z Sonią, studentką, która okazuje się kuzynką Leo, dzielącą z nim wiele przerażających doświadczeń z przeszłości.

Gdy Anglia oficjalnie wypowiada wojnę III Rzeszy, niemieccy przyjaciele Joan nie mogą pozostać w jej kraju. Tymczasem Joan zdobywa dyplom w dziedzinie fizyki (choć do 1940 roku dyplomy naukowe kobiet nazywane są „certyfikatami”). Młoda kobieta zostaje zaproszona na rozmowę w sprawie pracy, czym jest nieco zaskoczona. Otrzymuje posadę przy ściśle tajnym projekcie w słynnym Laboratorium Cavendisha w Cambridge.

Stopniowo Joan, która robi wrażenie na szefie projektu, profesorze Maxie Daviesie, zostaje dopuszczona do tajemnicy – naukowcy próbują zbudować bombę atomową.

W pokoju przesłuchań do starszej Joan dołącza jej syn, Nick, prawnik, który chce za wszelką cenę oczyścić imię matki. Ciąg oskarżeń i zaprzeczeń trwa aż do chwili, gdy Joan załamuje się. Jednak załamanie nie jest wynikiem zmęczenia, a wzrastającej w niej świadomości, że oskarżenie jej o szpiegostwo może rzeczywiście mieć solidne podstawy.

Młoda Joan zdecydowanie opierała się presji komunistycznych przyjaciół, żeby zdradzić tajemnice projektu, w który od pewnego czasu była bardzo dobrze wprowadzona. Jednak, jak wielu innych naukowców pracujących nad stworzeniem bomby atomowej w Ameryce, Kanadzie czy Wielkiej Brytanii, poczuła ogromny wstyd i poczucie winy, gdy ich dzieło spowodowało masowe zniszczenia w Hiroszimie, a kilka dni później w Nagasaki.

Co można zrobić, żeby zapobiec takim tragediom w przyszłości? Rozdarta między miłością do obsesyjnie wymagającego Leo i coraz większym uczuciem do szefa projektu, Maxa, Joan musi zdecydować. Jeśli zdradzi tajemnice Rosjanom, zimnowojennym wrogom, zostanie zdrajczynią kraju. Ale może stworzyć też rodzaj równowagi, która zapobiegnie kolejnym próbom użycia przerażającej broni...

Galeria:
Tajemnice Joan

Ze stron powieści na ekran: adaptowanie bestsellera

Żeby przenieść „Tajemnice Joan” na ekran, producenci zwrócili się do doświadczonej scenarzystki, Lindsay Shapero, którą zafascynowała głębia, złożoność i potencjał powieści Jennie Rooney.

Jennie zrobiła z Joan postać, której motywem jest bierny opór - powód znacznie bardziej logiczny niż ideologia. Wydaje mi się, że dzięki temu postać Joan jest znacznie sympatyczniejsza, łatwiej okazać jej empatię. Widzimy jej podróż przez życie, nie postrzegamy jej jako dwuwymiarowej komunistki.

„Jennie doskonale spisała się też w kwestii struktury. Głównym elementem pisania scenariusza jest struktura. Mamy tu dwie linie czasowe. Jest dzień obecny, kiedy próbujemy się dowiedzieć, czy ona była szpiegiem, czy nie. To doskonała rama, która pozwala nam wracać w przeszłość i powoli rozwijać historię” – dodaje Lindsay. We współczesnej linii czasowej trzeba dbać o to, żeby nie powtarzać w kółko tej samej sceny. „- Zrobiłaś to? – Nie”. „Trzeba po trosze wtłaczać w te sceny informacje, dzięki którym zmienia się nasze postrzeganie postaci. Trzeba włączać ważne elementy tła. We współczesnej linii czasowej widzimy daleko sięgające reperkusje tego, co stało się w przeszłości. Dlatego te dwie linie czasowe są tak przydatne”.

Oprócz struktury, Lindsay zainteresowało bogactwo dylematów moralnych w powieści i złożony charakter całej historii – a szczególnie romans studentki Joan i Leo, przystojnego, drażliwego młodego Rosjanina, z którym łączy ją namiętna miłość.

„Każdy inaczej postrzega ten film. Dla mnie zawsze rodziło się pytanie – czy Leo kocha Joan? I czy w ogóle jest mężczyzną, który potrafi kochać? Leo to wspaniale skomplikowana postać. W jego przypadku chodzi i o miłość, i o obowiązek, i o interesy. Ja wiem, co czuję, ale każdy może mieć o nim inną opinię. To bardzo ekscytujące”.

„Myślę, że chodzi tu też o to, jak ktoś zwyczajny, taki jak my, daje się wciągnąć w coś naprawdę ekstremalnego. Mam nadzieję, że osiągnęliśmy ten efekt. Że widzowie zrozumieją, jak zwykła młoda kobieta mogła dać się wciągnąć w coś, co wielu z nas uzna za zdradę. Jak można przyjąć punkt widzenia ekstremistów, samemu nie będąc ekstremistą?”

„Lindsay dodaje, że dzięki Dench w roli starszej Joan, łatwiej było pokazać te moralne dylematy. To była ogromna zaleta, ponieważ ona wzbudza sympatię wszystkich. To wspaniała aktorka z wielką charyzmą. To dla mnie ekscytujące, że mówi moimi słowami. Aktorka tak wielkiego kalibru sprawia, że moje słowa brzmią świetnie”.

Trevor Nunn – Reżyser

Przez 18 lat, od 1968 do 1986 roku, Nunn był najmłodszym dyrektorem artystycznym w historii Royal Shakespeare Company. Wyreżyserował ponad trzydzieści produkcji, a jednocześnie odtworzył dwa małe teatry plenerowe. W jego portfolio znajduje się większość szekspirowskiego kanonu, a także wielokrotnie nagradzane produkcje „Nicholas Nickleby” i „Les Miserables” – aktualnie najdłużej grany na świecie musical.

Od 1997 do 2003 roku Nunn był dyrektorem National Theatre, gdzie wśród dwudziestu różnych sztuk wystawił między innymi klasyki Szekspira - „Troilusa i Kresydę”, „Kupca weneckiego” i „Stracone zachody miłości”. Innymi nagradzanymi produkcjami reżysera były „Summerfolk”, „Wiśniowy sad”, „Tramwaj zwany pożądaniem” czy też światowa premiera „Not About Nightingales” Tenesseego Williamsa. Poszerzając repertuar National Theatre, wystawił także „Oklahomę!” czy „My Fair Lady”.

Wyreżyserował także premierowe spektakle wielu sztuk Toma Stopparda. Zasłynął reżyserią premier wielkich musicali Andrew Lloyda Webbera – „Koty”, „Sunset Boulevard”, „Starlight Express”, „Aspects of Love” i „The Woman in White”. W ostatnich latach Nunn pracował nad musicalami „A Little Night Music” (na West End i Broadway) czy „Schikander” (wystawiany w Wiedniu). Wśród innych sztuk teatralnych reżyserowanych przez Trevora Nunna są „Hamlet” (dla teatru Old Vic), „Ryszard II”, „Hartbreak House” Shawa czy „Flare Path” Rattigana. Nunn wyreżyserował też światową premierę „All That Fall” Becketta. Produkcja „Snu nocy letniej” była trzydziestą siódmą sztuką Szekspira wyreżyserowaną przez Nunna.

Wśród jego osiągnięć są też produkcje operowe – „Idomeno”, „Porgy&Bess”, „Cosi Fan Tutte”. Wśród prac dla telewizji są „Antoniusz i Kleopatra”, „Komedia omyłek”, „Makbet”, „Trzy siostry”, „Otello” czy „Król Lear”, ale także nagrodzona Emmy „Oklakoma!” i „Kupiec wenecki”. Trevor Nunn jest też reżyserem filmów „Hedda” (nominacja do Oscara dla najlepszej aktorki dla Glendy Jackson), „Lady Jane” i „Wieczór trzech króli”.

Źródło: BestFilm