W ostatnich latach o Elenie Ferrante mogli usłyszeć nie tylko czytelnicy, ale także miłośnicy kina. Cykl neapolitański („Genialna Przyjaciółka, „Historia nowego nazwiska”, „Historia ucieczki” i „Historia zaginionej dziewczynki”) doczekał się ekranizacji w formie serialu na HBO i we włoskiej RAI.
Aktorka Maggie Gyllenhall wyreżyserowała film fabularny „Córka”, a serial „Zakłamane życie dorosłych” na podstawie powieści o tym samym tytule w styczniu ukazał się na Netfliksie. Wrocławski Teatr Współczesny od 2018 r. wystawia spektakl w reżyserii Weroniki Szczawińskiej na podstawie wspomnianej tetralogii neapolitańskiej. To on przyniósł Elenie Ferrante wielką sławę. Oficjalnie nie wiadomo, kim jest autorka, choć wydawnictwo ujawnia, że pochodzi z Neapolu. Ona sama mówi, że nie wybrała anonimowości, ale „nieobecność”. Mimo to obecnie jest uważana za najpopularniejszą włoską pisarkę na świecie.
„Genialna przyjaciółka” wyjeżdża z Neapolu
Być może nie byłoby tego artykułu, gdyby nie szczypta sprytu wydawcy Eleny Ferrante, przekonanego, że jej twórczość powinni poznać anglojęzyczni czytelnicy. Włosi z wydawnictwa Edizioni e/o nie znaleźli zainteresowanych wydaniem jej książek po angielsku, więc w 2005 r. założyli swoje wydawnictwo pod nazwą Europa Editions i wydali jej drugą książkę „Czas porzucenia”. W 2012 r. „Genialna przyjaciółka” ukazała się po angielsku, a już trzy lata później „Historia zaginionej dziewczynki” – czwarty i ostatni tom cyklu neapolitańskiego – znalazł się na liście dziesięciu najlepszych książek roku według dziennika „The New York Times”.
Rozpisana na cztery tomy historia trudnej, ale głębokiej przyjaźni Eleny Greco i Lili Cerullo, pochodzących z biednej, neapolitańskiej dzielnicy Rione Luzzatti, podbiła serca amerykańskich pisarzy i krytyków. Miłośnicy powieści Ferrante zwracali uwagę na umiejętność wyrażenia przez nią myśli, które towarzyszyły im od lat, ale sami ich nie nazwali oraz wciągający styl, od którego nie można się oderwać. Jej tłumaczka na angielski, Ann Goldstein, mówiła, że Ferrante naprawdę chce, żeby „przemyśleć życie”.
Ferrante udało się osiągnąć sukces ukrywając swoją prywatność i wizerunek.