Cieszą mnie sukcesy moich dzieci

Nie pamiętam, aby w dzieciństwie coś szczególnie mnie inspirowało lub motywowało. Rodzice byli zajęci swoimi sprawami i nie przekonywali mnie do wyboru żadnej konkretnej drogi zawodowej, więc o swojej przyszłości decydowałem sam. Dopiero po latach zauważyłem, że ważną postacią był dla mnie brat taty. Kiedyś nie zdawałem sobie z tego do końca sprawy. Patrząc z perspektywy czasu, podziwiam jego pracowitość, determinację i upór w walce z bardzo trudnym życiem, które przyszło mu wieść.

* Jeśli chodzi o inspirację sztuką, moja młodość dzieli się na dwa etapy: kinowy i teatralny. Fascynacja kinem to była typowa dziecięca pasja. Zawsze starałem się upodobnić do postaci, które znałem z kina. Kiedy po seansie wracałem do domu, od razu przeszukiwałem szafę w nadziei, że znajdę tam strój Indiany Jonesa albo Luke’a Skywalkera. Filmem, który wtedy pokochałem, była pierwsza część „Gwiezdnych wojen”. Byłem na nim w kinie aż 14 razy. Imponowała mi nie tylko sama akcja, lecz także nieziemska scenografia i zapierające dech w piersi efekty specjalne.

* W okresie licealno-studenckim w moim życiu pojawił się teatr. Ukształtował mnie artystycznie i przygotował do pracy w telewizji. Studiowałem w Akademii Teatralnej, więc fascynacja spektaklami była naturalna. Nie wiązała się ona jednak z całkowitym odwrotem od kina. W tamtym czasie duże wrażenie robiła na mnie gra Dustina Hoffmana. Obecnie jest nieco zapomniany, ale w latach 70. i 80. zagrał wiele wybitnych ról. Jako że swoją przyszłość widziałem w aktorstwie, był dla mnie ogromnym źródłem inspiracji. Uwielbiam go zresztą do dziś.

* Zauważyłem, że z biegiem czasu, pomimo łatwego dostępu do faktów i informacji, coraz trudniej jest mi znaleźć inspirację. Człowieka, który nosi ze sobą pewien bagaż doświadczeń, niełatwo jest zaskoczyć, a tym bardziej zainspirować. Spostrzegłem natomiast, że wraz z upływem lat stajemy się coraz podatniejsi na bodźce demotywujące, sam staram się przed tym bronić każdego dnia. Ale dojrzalsze spojrzenie na świat ma też swoje zalety. Wydaje mi się, że większą uwagę zwracam na małe rzeczy. Niezmiernie cieszą mnie sukcesy moich dzieci, nawet te najmniejsze, ich pozornie małe problemy w skali są większe od moich niby dużych, dorosłych. A skoro dzieci radzą sobie ze swoimi, to mnie motywuje do radzenia sobie z moimi własnymi. Poza tym dziecięca pasja do życia jest zaraźliwa.

* Od prawie 30 lat jestem związany z mediami. Jednak szczerze mówiąc, młodym ludziom nie polecam szczególnie tej ścieżki kariery. Sam nie planowałem od początku, że zostanę aktorem, prezenterem. Wyszło jak wyszło i nie mogę powiedzieć, że tego żałuję. Uważam jednak, że jest wiele bardziej fascynujących dziedzin. Z uznaniem patrzę na zawody mające bezpośredni wpływ na rozwój naszej cywilizacji, bez dwóch zdań istnieją bardziej użyteczne pola zawodowe niż media i rozrywka.

HUBERT URBAŃSKI – aktor, dziennikarz, prezenter telewizyjny i radiowy, prowadzi teleturniej „Milionerzy”