Na stronie - Spryciarz Marcinkiewicz

Niektórzy blogerzy zaczęli ostatnio pytać, co się właściwie kryje za tą infantylną historią, bo jest ona tak modelowo kiczowata, że aż niewiarygodna. Albo jest znakomicie zagrana. I odciąga od pytań o to, co  właściwie robi Kazimierz Marcinkiewicz w banku Goldman Sachs. Na  czym polegała jego umowa z władzami Platformy Obywatelskiej, o której przez wiele tygodni obie strony mówiły z tajemniczymi minami, by potem zapewniać, że żadnej umowy nie było? Kiedy działała sejmowa komisja ds. PKN Orlen, ujawniono odrobinę prawdy o funkcjonowaniu w III RP kapitalizmu politycznego. Dowiedzieliśmy się o planach skonsolidowania i  sprzedaży Rosjanom sektora paliwowego. O wiedeńskich spotkaniach sondażowych z byłym szpiegiem KGB Władimirem Ałganowem. O bardzo interesujących informacjach Rosjan, jakoby minister skarbu RP wziął gigantyczną łapówkę za załatwienie sprawy. O tym, że prezydent RP występuje w roli opiekuna wielkich interesów i głównego rozgrywającego. Czy to wszystko po 2005 r. zniknęło? Czy sieci interesów zostały zwinięte? Nie bądźmy naiwni. To były interesy ponadpartyjne, a plany snuto na dziesięciolecia. Mogli się tylko zmieniać pośrednicy.

Kiedy Kazimierz Marcinkiewicz został premierem, „Wprost” pisał o jego „mecenasach” ze świata biznesu, o jego tajemniczym ministrze skarbu Andrzeju Mikoszu, o planowanych wtedy posunięciach w sektorze publicznym. Mikosz był ministrem przez zaledwie dwa miesiące, ale jego związki z Marcinkiewiczem wcale się na tym nie skończyły. A to bardzo wpływowa osoba. Był członkiem Komisji Papierów Wartościowych i Giełd, pracował w znanej kancelarii Weil, Gotshal & Manges, a potem w  międzynarodowej kancelarii Lovells. Gdy przestał być ministrem, został partnerem amerykańskiej kancelarii Hogan & Hartson. Marcinkiewicz do  znajomości z polityki (tej z okresu, gdy był premierem, i tej z czasów zarządzania Warszawą) dodał doświadczenia z pracy w PKO BP i EBOiR w  Londynie, a teraz w Goldman Sachs. I stał się częścią międzynarodowej śmietanki polityczno-biznesowej. Tak jak jego minister Andrzej Mikosz, tylko jest bardziej wypychany do przodu, a to z powodu rangi, jaką jednak daje premierostwo.

Można wierzyć w tandetną love story Atrakcyjnego Kazimierza, w  romans zagubionego w miłosnym szale uroczego naiwniaka. Ale można też zapytać, czy ktoś, kto tak konsekwentnie parł do miejsca, które obecnie zajmuje, to rzeczywiście naiwniak. Czy potężny bank inwestycyjny zatrudniałby nieudacznika, którego jedynym osiągnięciem jest romans z Isabel? Bzdura. Marcinkiewicz to spryciarz, który znakomicie potrafi mydlić oczy. I pod osłoną banalnego romansu załatwiać sprawy, za które naprawdę mu płacą.

Czy jest przypadkiem, że Goldman Sachs interesuje się Polską Grupą Energetyczną, największą firmą energetyczną w naszym kraju, z pięcioma milionami klientów? Czy w tej sprawie Kazimierz Marcinkiewicz (i jego znajomości) naprawdę nie ma nic do powiedzenia? A  przecież interesów, w których mógłby być łącznikiem, można sobie wyobrazić znacznie więcej. Czy rzeczywiście love story Marcinkiewicza zaczęła się latem 2008 r. w Londynie? A może poznali się znacznie wcześniej w  Warszawie? Pewnie byłoby interesujące odkrycie, kto tę znajomość zaaranżował. Może były polski premier miał coś wspólnego z jej karierą w  City? A może Isabel z Brwinowa wcale nie jest taką blondynką, jaką odgrywa, i wcale nieprzypadkowo jest tak blisko z byłym polskim premierem związana? W przeszłości wielokrotnie trywialne historie miłosne znanych ludzi okazywały się niezwykle pouczające i miały już nawet nie dwa, ale trzy i cztery dna. Kto chce, niech wierzy w miłosne uniesienia. Mnie się ta sprawa wydaje zbyt skomplikowana, żeby mogła być tak banalnie prosta.