Pytany o to Czuma poinformował, że pracuje w biurze ministra sprawiedliwości. - To departament, który pomaga w codziennej pracy ministra sprawiedliwości. Pracuję na pół etatu - powiedział.
Do zadań biura ministra należy m.in. prowadzenie spraw dotyczących współdziałania ministra z organami władzy ustawodawczej, administracji rządowej i samorządowej, realizacja uprawnień i obowiązków ministra dotyczących sprawozdań Prokuratora Generalnego z działalności prokuratury, ewidencjonowanie interpelacji i zapytań poselskich i senatorskich, koordynowanie wystąpień podmiotów wykonujących działalność lobbingową, koordynowanie udostępniania informacji publicznej.
Współtworzył ROPCiO
Czuma, działacz opozycyjny w czasach PRL (m.in. jednym z założycieli "Ruchu" - pierwszej konspiracyjnej organizacji po 1956 r., współzałożyciel Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, doradca NSZZ "S" w Regionie Śląsko-Dąbrowskim) został posłem PO w 2006 r. zastępując Hannę Gronkiewicz-Waltz, która została prezydentem Warszawy.
W wyborach w 2007 r. po raz drugi został posłem. W Sejmie był szefem sejmowej komisji śledczej badającej domniemane naciski na służby specjalne za rządów PiS. Kierował nią do stycznia 2009 r., gdy został ministrem sprawiedliwości, obejmując resort po Zbigniewie Ćwiąkalskim.
W wypowiedziach prasowych dał się poznać jako zwolennik dożywotniego zakazu sprawowania funkcji publicznych przez aparatczyków PZPR oraz lustracji - ale tylko wobec osób pełniących najważniejsze funkcje w państwie. Opowiadał się także za szerszym dostępem Polaków do broni palnej.
Rozdział funkcji ministra i prokuratora
Sztandarowym pomysłem Czumy i PO był projekt ustawy rozdzielającej funkcje ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. Czuma opowiadał się też za tym, by do polskiego prawa wprowadzono możliwość niekarania posiadania nieznacznej ilości narkotyków (bez generalnej rezygnacji z karalności posiadania narkotyków).
W czasie gdy kierował resortem sprawiedliwości uchwalona została tzw. duża nowelizacja kodeksów dotycząca m.in. zaostrzenia kar za pedofilię i farmakologicznego leczenia pedofilów, a także karalności za produkcję emblematów faszystowskich, zwiększenia roli kary ograniczenia wolności i usprawnienia postępowań przyśpieszonych.
Kontrowersje w środowisku sędziowskim wywołał natomiast konsultowany wówczas projekt nowelizacji ustawy o ustroju sądów powszechnych m.in. określający zasady okresowej oceny pracy sędziów i zmiany w sposobie zarządzania pionem administracyjnym sądów.
Koniec Czumy w resorcie
Odejście Czumy z resortu sprawiedliwości w październiku 2009 r. było pokłosiem jego wypowiedzi, w której stwierdził, że ówczesny szef CBA Mariusz Kamiński zażądał aresztowania Jolanty Kwaśniewskiej. Kamiński zarzucił Czumie naruszenie prawa. Czuma zaprzeczył jednak, by ujawnił tajemnicę postępowania.
Premier Donald Tusk podkreślał wówczas, że ma stuprocentowe zaufanie do Czumy, jednak "minister sprawiedliwości, w związku ze sprawą, jaka się wydarzyła (tzw. afera hazardowa - red.) musi mieć poczucie, że ludzie wierzą w jego absolutną bezstronność". Dymisja Czumy została przyjęta.
Czuma nie widział nacisków, Platforma go przegłosowała
Po powrocie do Sejmu Czuma wrócił na stanowisko szefa sejmowej komisji śledczej ds. nacisków. We własnej wersji raportu nie dopatrzył się nacisków premiera Jarosława Kaczyńskiego, byłego ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry i byłego szefa CBA Mariusza Kamińskiego na prokuratorów, funkcjonariuszy policji i służb specjalnych. Komisja, głosami posłów PO, przyjęła własną wersję raportu, w którym znalazło się w stwierdzenie o nielegalnych naciskach. Czuma zgłosił zdanie odrębne.
zew, PAP