Skaner

Obecna chwila jest jedną z najtrudniejszych w dotychczasowej historii skomplikowanego procesu ustalania prawdy o męczeńskiej śmierci księdza Jerzego Popiełuszki. Jeżeli bardzo szybko nie nastąpi reaktywowanie profesjonalnej grupy śledczej, nie powróci się do koncentracji materiału dowodowego w jednym postępowaniu, szansa wyjaśnienia tej sprawy zostanie na zawsze zaprzepaszczona. Na szczęście prezentowana przeze mnie oraz moich współpracowników - prokuratorów, funkcjonariuszy policji i byłego UOP od 1990 r. po październik 2004 r. - linia śledztwa, nie pozostała odrzucona. Po raz pierwszy od wydarzeń z października 2004 r., kiedy ponownie po trzynastu latach odebrano mi śledztwo, dziennikarze tygodnika "Wprost" oraz telewizji Polsat (Wojciech Sumliński, Mirosław Majeran i Łukasz Kurtz) zawarli "w pigułce" przedmiot wieloletnich dociekań i perspektyw tego szarpanego na strzępy procesu.
Chciałbym też wskazać na wkład w rozwój śledztwa zmarłego już Marka Nowickiego - wieloletniego przewodniczącego Komitetu Helsińskiego w Polsce. To on swoją interwencją w iście bondowskim stylu, w ostatniej chwili - we wrześniu 1990 r. - uratował przed niechybnym zniszczeniem akta operacyjne MSW o kryptonimie "Teresa" (o których pisał "Wprost"), zanim zostały oficjalnie przekazane przez resort spraw wewnętrznych do Departamentu Prokuratury.
Decyzja o zabraniu mi po raz drugi sprawy, podjęta 13 października 2004 r., nie była dla mnie zaskoczeniem. Ponad pół roku wcześniej zostałem poinformowany, że śledztwo w sprawie zbrodni na ks. Jerzym prowadzę do 19 października 2004 r. Wówczas miałem ujawnić dziennikarzom na konferencji prasowej wszystkie zebrane dowody. Mimo że na serio zapowiedzi tej nie brałem - nie mogłem w nią uwierzyć! - wraz z dwoma policjantami robiliśmy wszystko, aby wykonać jak najwięcej czynności procesowych. Tłumaczyliśmy sobie: tego, co zbierzemy, nikt i nic nie zdoła wymazać z akt sprawy. Istotnych zagadnień będących w fazie "budowania dowodu" nie zdołaliśmy dokończyć z powodu faktycznego przerwania procesu dochodzenia do prawdy - rzeczywistość okazała się bezlitosna.
Związany obecnie zakazem wynikającym z pragmatyki służbowej wyrażam przekonanie, iż wkrótce będę miał sposobność zaprezentowania stanowiska w przedmiocie oświadczeń, wypowiedzi i decyzji podjętych w ostatnim okresie przez osoby, które od 13 października 2004 r. przejęły odpowiedzialność za wyjaśnienie wszystkich okoliczności uprowadzenia i zabójstwa ks. Jerzego Popiełuszki.
Andrzej Witkowski

Autorzy artykułu "Zbrodnia państwowa" odwołują się do przeprowadzonego przez nich >>dziennikarskiego śledztwa<< w sprawie okoliczności zabójstwa ks. Jerzego Popiełuszki. Pragnę przypomnieć, że byłem tym kierowcą, który został razem z ks. Jerzym uprowadzony przez funkcjonariuszy SB. Udało mi się jednak uwolnić, a w konsekwencji doprowadzić do ujawnienia sprawców zbrodni. Ze zdumieniem i ogromnym poczuciem krzywdy przeczytałem fragment artykułu przypisujący mi niedwuznaczną rolę, którą miałem odegrać w sprawie morderstwa ks. Jerzego. Sugerowanie mojej rzekomej współpracy z esbeckimi oprawcami jest wyjątkową nikczemnością i niegodziwością. Do tego ordynarne kłamstwo, że w związku z tą sprawą miałem otrzymać z resortu spraw wewnętrznych pieniądze, wywołuje moje szczególne oburzenie. Autorzy informują (powołując się na kopie jakiejś umowy), że w moim imieniu działał mec. Edward Wende. Kategorycznie stwierdzam, że takiego pełnomocnictwa nie udzielałem, a rola mec. Wendego sprowadzała się do reprezentowania mnie w procesie karnym przeciwko mordercom ks. Popiełuszki.
W artykule są też inne nieprawdziwe informacje dotyczące mojej osoby. Pragnę z całą stanowczością oświadczyć, że nigdy nie byłem funkcjonariuszem, pracownikiem, współpracownikiem, tajnym agentem czy kontaktem operacyjnym SB. Ks. Jerzy był moim przyjacielem, osobą, którą wyjątkowo ceniłem, i przypisywanie mi przez "śledczych" z redakcji "Wprost" i telewizji Polsat takich powiązań może być określane jako całkowity brak odpowiedzialności albo - dosadniej - jako dziennikarski gangsteryzm.
Waldemar Chrostowski