Ziobro bis

Jeżeli ktoś myślał, że minister Ćwiąkalski będzie mniej polityczny od poprzednika, to srodze się zawiódł. Dowodem upolitycznienia resortu jest m.in. dyspozycyjność, jaką wykazało ministerstwo w sprawie stawiania zarzutów działaczom piłkarskim, poparcie dla propagandowej wrzutki premiera Tuska, jaką była zapowiedź kastracji pedofilów, czy wszczynanie śledztw w sprawie rzekomych nieprawidłowości za rządów PiS (aby później je po cichu umarzać). – Próbowałem prowadzić tradycyjne zarządzanie, ale z każdym dniem staję się lepszym politykiem – mówi „Wprost" Zbigniew Ćwiąkalski. Tyle że jest politykiem działającym dokładnie tak jak poprzednik.

---

Lekcja hipokryzji
Gdy w grudniu 2007 r. Ziobro wraz z kolegami z PiS zarzucał Ćwiąkalskiemu dokonywanie „czystek w prokuraturze", zapomniał, że sam robił zmiany kadrowe o zbliżonej skali. Ziobro przez dwa lata zmienił 10 z 11 prokuratorów apelacyjnych i 41 z 45 okręgowych. Ćwiąkalski jest na najlepszej drodze do wyrównania tego rekordu: po roku wymienił 9 z 11 prokuratorów apelacyjnych i 22 z 45 prokuratorów okręgowych.
„To niezwykle smutne, że skoro nie można nic znaleźć na doskonałego prokuratora, jakim jest Janusz Kaczmarek, atakuje się jego najbliższą rodzinę. (...) Dla wielu środowisk działania podejmowane przez prokuraturę kierowaną między innymi przez Janusza Kaczmarka są niewygodne i zagrażają ich interesom" – napisał minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro, gdy w sierpniu 2006 r. media ujawniły, że syn jego zastępcy (wówczas prokuratora krajowego, a zarazem ważnej postaci w rządzie PiS) w 2004 r. znalazł się w gronie osób, które nie zdały egzaminu na wydział prawa i administracji Uniwersytetu Gdańskiego, ale zostały przyjęte z odwołania. Dwa lata później, komentując informację o tym, że wśród nielicznych, którym udało się zdać egzamin na aplikację prawniczą, jest syn Ćwiąkalskiego, ubolewał, iż „może to oznaczać, że wracają stare czasy. Dzieci wpływowych prawników dostają się, a zwykli śmiertelnicy mogą sobie pomarzyć”.

Sztuka insynuacji
Gdy Zbigniew Ćwiąkalski obejmował urząd, krytykował medialne przedstawienia urządzane przez poprzednika. Ale po kilku tygodniach sam organizował konferencje prasowe, na których demonstrowano rzekomo świadomie zniszczone przez Ziobrę i jego współpracowników laptopy (nieszczęsny komputer „ożył", gdy włączyła go dziennikarka TVN, co wywołało dużą niezręczność) i karty do telefonów komórkowych. Również insynuacyjny klimat konferencji był podobny, gdy minister Ćwiąkalski zadawał retoryczne pytania w stylu: „To są telefony pre-paid (na kartę, czyli nie wiadomo, kto jest użytkownikiem), wiecie państwo, do czego są używane?” czy sugerował, że uszkodzenie laptopa nie jest przypadkowe. Jako żywo przypominało to ministra Ziobrę, który na konferencjach prasowych reklamował niszczarki do dokumentów, dając do zrozumienia, gdzie zniknęły dowody winy.
Z równą hipokryzją Ćwiąkalski krytykował przecieki do mediów ze śledztw. Po wymianie rządu przecieki nie ustały, tylko dotyczą innych śledztw i ukazują się w innych gazetach. Déjà vu musieli odczuwać także ci, którzy słuchali opowieści o strasznych rzeczach, które działy się za rządów PiS (np. nielegalna inwigilacja osób publicznych), skonfrontowane później z tajnym sejmowym wystąpieniem ministra Ćwiąkalskiego, w którym nie podał konkretów. Przypominało to opowieści polityków PiS o wszechwładnym układzie, który jest tak potężny, że potrafi zatrzeć wszelkie ślady.

Specjaliści od kadr
Charakterystyczne, że były i obecny minister sprawiedliwości mają podobne poglądy na niezależność sędziów i prokuratorów. Niedawna spektakularna klęska ministra sportu Mirosława Drzewieckiego w konflikcie z PZPN, wywołanym wprowadzeniem zarządu komisarycznego w związku, zadziwiająco zbiegła się w czasie z zatrzymaniem i postawieniem zarzutów kilku piłkarskim działaczom. I to akurat tym, którzy sprzeciwiali się wprowadzeniu komisarza. Zastanawiające jest także wystąpienie w iście ekspresowym tempie o uchylenie Zbigniewowi Ziobrze immunitetu w związku z zarzutem przekroczenia uprawnień przy wydaniu polecenia ujawnienia w 2006 r. Jarosławowi Kaczyńskiemu (wówczas prezesowi PiS i członkowi Rady Bezpieczeństwa Narodowego) fragmentów akt sprawy mafii paliwowej. Klimat działania prokuratury pod rządami Ćwiąkalskiego najlepiej pokazują wypowiedzi prokuratora Wojciecha Miłoszewskiego, który na polecenie Ziobry pokazywał akta szefowi PiS. Poinformował on, że gdy odmówił płockiej prokurator złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez Ziobrę, bo takiego nie dostrzega, odparła, „że jak ona nie wykona polecenia przyjęcia zawiadomienia, to wyląduje gdzieś tam w Gołdapi czy Suwałkach".
Obaj ministrowie toczyli boje z Krajową Radą Sądownictwa. Ministrowi Ćwiąkalskiemu wyrwało się nawet, że ostatnie protesty sędziów w sprawie niskich zarobków i obniżania prestiżu zawodu mają polityczny podtekst. Obecnie minister twierdzi, że został źle zrozumiany, a wypowiedź wyjęto z kontekstu (ileż to razy na „wyrywanie z kontekstu" wypowiedzi skarżył się Ziobro?). Także Ziobro krytykował sędziów, i to nawet za wydawanie poszczególnych wyroków, np. w sprawie odszkodowania za naprawę dachu hali Międzynarodowych Targów Katowickich.

Młodość kontra doświadczenie
Ministrów różni temperament. Ziobrze wytykano przeczulenie na punkcie własnej osoby, a także łatwość, z jaką można było wyprowadzić go z równowagi. Ćwiąkalskiemu z kolei przypisuje się cynizm charakteryzujący dobrych prawników, którzy działają w interesie klienta, a nie odkrycia prawdy. Ćwiąkalski jest niewątpliwie znacznie lepszym prawnikiem niż Ziobro, przez co ma lepszy kontakt z podległymi mu prokuratorami, którzy poprzedniego ministra traktowali w większości wypadków jak dyletanta.
Zasadniczą różnicę w działaniu obu ministrów widać w podejściu do kwestii otwarcia zawodów prawniczych. Chociaż obecny minister zarzeka się, że jest zwolennikiem ich otwarcia, to brzmi to równie wiarygodnie jak zapewnienia lisa, który przekonuje kury w kurniku, że jest wegetarianinem. Ale trudno się dziwić – minister Ćwiąkalski jest znanym adwokatem. Wyniki tegorocznego egzaminu na aplikacje prawnicze mówią same za siebie. Egzaminy w porównaniu z poprzednim rokiem były niezwykle trudne. Z 3568 kandydatów na aplikację adwokacką zdało 412, czyli 11,6 proc.
Prywatnie Ćwiąkalski z Ziobrą mogliby się dogadać. – Jako wykładowca nie był tak zawziętym przeciwnikiem Ziobry. Przedstawiał nam wady i zalety proponowanych przez niego rozwiązań, mówił, co mu się w nich podoba, a co wymaga zmiany – mówi Mariusz Zelek, jeden ze studentów Zbigniewa Ćwiąkalskiego. Obecnie raczej nie ma na to szans. – Nie sądziłem, że zatęsknię za czasami, gdy ministrem sprawiedliwości był Jerzy Jaskiernia, kolega obecnego ministra z tej samej podstawowej organizacji partyjnej PZPR – mówi z sarkazmem Zbigniew Ziobro.